Een redactionele beslissing om Marc Legendre voortaan ook verhalen van De Rode Ridder te laten schrijven, schopte het eerder dit jaar tot opmerkelijk stripnieuws. Tot zijn eerste verhaal van de drukpersen rolt, laat Martin Lodewijk via De Witte Waan weten dat hij nog lang niet is afgeschreven.

Een beetje atypisch voor de reeks start het verhaal met een scène die chronologisch later in het verhaal past. We zien Johan in vier stemmige pagina's vol sneeuw en duisternis vluchten voor achtervolgers te paard. De toedracht vernemen we in een lange flashback. In een dorpje wordt hij door de herbergier vergiftigd. Hij komt terecht in een nachtmerriewereld waarin hij het achtereenvolgens moet opnemen tegen een monster met twee knotsen, een zelfzekere ridder in vol, geharnast ornaat en vijf kopieën van zichzelf. Het blijkt allemaal een test voor de pronte verschijning Artemis, de godin van de maan en de jacht, ook gekend als de Griekse godin Diana. In haar paleis bereidt ze zich voor op haar jaarlijkse jachtpartij. Johan weet nog niet dat hij de prooi is. Duizenden kilometers daarvandaan wordt een grijsaard nagezeten en uiteindelijk gefolterd door de inquisitie. Hij is de laatste afgodendienaar van Artemis. Zijn lot bepaalt rechtstreeks het voortbestaan van Artemis.

Martin Lodewijk presteert het om met simpele gegevens een slim verhaal te componeren. Binnen de gegeven fantasycontext is het enige ongeloofwaardige dat Artemis bijna zonder kleren de ijzige nacht intrekt om Johan op te jagen. Oké, ze is een godin en zal wel warmbloedig zijn, maar het oog wil natuurlijk ook wat, dat klopt. De godin is dan ook riant voorzien van oren en poten en lichaamsdelen die er meer toe doen voor het avontuurlijke jochie in ons.