Vikingen zijn voor niets of niemand bang. En Snorri al zeker niet. Deze stoere Noorman is hoogstens een beetje verward. Het is immers niet gemakkelijk om voltijds onoverwinnelijk te zijn als je achtergelaten wordt door je makkers bij een mislukte raid op een Vlaams vissersdorpje. Maar echte Vikings pleuren niet. Gezwind gaat Snorri te voet terug naar het Hoge Noorden. In zijn kielzog volgt een nooddruftig jongetje.

Ook de alien Oon heeft het niet onder de markt. Hij is wel kunnen ontsnappen uit een heropvoedingskamp, maar zijn vlucht droeg niet ver. Zijn ruimteschip én dat van zijn achtervolger Argh zijn neergestort op een Iers eilandje vlakbij een klooster. Ontgoocheld in hun Vlaamse avonturen, voeren de Vikings inmiddels naar datzelfde Ierland. Daar plunderden ze op een drafje het klooster. De buit is nu wel spraakmakend. Goud, schapen, de monniken zelf, en een klein blauw wezentje, Oon.

Eindelijk is Midgard begonnen. Het eerste dubbele deel van 214 bladzijden was fijn, tof, en alles wat je maar wil. Maar echt sprankelen deed het net niet. Misschien zaten we onbewust te veel met de verhaallijnen van Thorgal en Disney's Lilo & Stitch in ons achterhoofd. Dat is nu wel even anders. De drie verhaallijnen barsten knallend los en worden opvallend snedig geregisseerd. Nu valt het echt op dat dit Vikingepos al jaren geleden was opgezet als een goed doordacht animatieproject. Intussen is het terug een stripverhaal geworden dat met wat geluk meer dan duizend bladzijden gaat tellen. Over het hoe en waarom lees je hier alles.

Wat ons het meest plezier doet, is dat Steven Dupré teruggrijpt naar zijn vlotte semikarikaturale stijl zoals we die kennen van Sarah en Robin. Het tekenplezier rolt van de bladzijden. Dit wordt nog versterkt door de sterke grijswaarden en rastering van Patrick Van Oppen. Je zou haast vergeten dat dit een zwart-witstrip is.

Oh ja, nog even dit. Onderweg was verantwoordelijk voor de luidste bulderlach die we dit jaar al lieten horen bij het lezen van een strip. Nee, het ging niet over de hilarische, zinkende monnikenpassage, of over de zalige mistscène die Asterix en de Noormannen persifleerde, maar over... ach, mocht Midgard toch nog verfilmd geraken, dan zat het beeld gegarandeerd in de trailer. Wedden?