De herfst loopt op haar eind. De eerste sneeuw hangt al in de lucht. Het sein voor twee muskusossen om elkaar nog eens dreigend aan te kijken. Met zo'n 40 km per uur lopen de stieren naar elkaar toe. Hun brute kopstoten zijn kilometers ver te horen. Terwijl de kudde gespannen toekijkt, probeert een vos haar kostje bij elkaar te jagen. Niet evident met maar één oog, maar er is genoeg eten op en rond het eiland. De spitse Jan-van-Gents duiken naar vis. Een steenarend geniet van zijn pas gevangen papegaaiduiker. Voor de kust jagen orka's op het jong van een bultrug. De strijd is ongelijk. Het is leven en laten leven. De cyclus draait door. Onverstoorbaar. Tot moeder aarde zich roert. Een vulkaan barst open, en de lava overspoelt het eiland. Een wereld smelt weg.

Scenarist Frédéric Brrémaud heeft met Love een terechte hit op zijn naam geschreven. Bovendien had hij hiervoor geen woorden nodig. Volledig tekstloos sleurt deze dierenstrip je mee op de roetsjbaan van hun leven. Je volgt hun bestaan stap voor stap, zonder flashbacks. Geboorte, eten, gegeten worden, dood. Alles wordt samengeperst in enkele kaders. Als je dat zou willen, kan je deze strip gemakkelijk lezen op verschillende niveaus. Net zoals in Blacksad kan elk dier en elke situatie een metafoor zijn. Maar je hoeft het volgens ons niet zo ver te zoeken. Love is in de eerste plaats genieten van de meest fantastische dierenplaatjes. De Italiaan Federico Bertolucci schudde zijn Disney-achtergrond volledig van zich af, en koos voor een opvallende realistische stijl. Zijn dieren zijn nog echte beesten. Het duo maakt er een intense documentaire van die National Geographic nooit zal kunnen filmen. Deze concrete benadering zorgt er ook wel voor dat we het verhaal van de Zuid-Koreaan bloedserieus nemen, en dan vallen toch wat zaken onmiddellijk op. Uit de tekeningen kan je niet anders dan afleiden dat dit verhaal zich afspeelt aan de Canadese kust. En laat dit nu niet de plaats zijn waar je een Afrikaans stekelvarken verwacht, maar wel zijn soortgenoot, het boomstekelvarken of Oerzon. Voorts eet een zeeluipaard normaliter pinguïns aan de Zuidpool, en vind je geen papegaaiduikers waar zeeolifanten leven. Enzovoort. Toen we via Facebook voorzichtig de scenarist wezen op een foutje, reageerde hij prompt met de boodschap of we al de twee Smurfen hebben ontdekt in de strip. Touché. En ja hoor, ze staan er echt in! Zijn dierenepos is dus pure fantasy. Een schitterend verhaal op leven en dood.

Superfijn is dat uitgeverij Dark Dragon Books het spel heel eerlijk speelt. Doordat er nauwelijks iets te vertalen viel, hielden ze deze prachtige uitgave opvallend scherp geprijsd. Hopelijk doen ze dit ook voor het fenomenale De Tijger dat weldra zal verschijnen als opvolger van De Vos. Doe jezelf een plezier en overlaad je met Love. Dit is de strip die René Hausman vergat te maken.