Zeventien jaar na Missié Vandisandi, zijn one-shot in de Vrije Vlucht-collectie van Dupuis, keert Hermann terug naar Afrika. Beide boeken staren ons toe met een identieke coveropbouw. Een blanke man kijkt ons toe terwijl de lege achtergrond enkel gebroken wordt door een boom. Maar het contrast kan niet groter zijn. Missié toont een wat angstige, afwezige toerist met een valies in de hand. Het Afrikaanse land wordt er gesymboliseerd door een geteisterd palmboompje. Hermanns nieuwe Afrikaanse epos opent met een gewapende blanke Afrikaan, zelfzeker poserend voor een statige boabab. Zelden was een albumtitel zo terecht. Ook dit is Afrika.

Het granieten huurlingenhoofd van de cover is dat van de onverzettelijke Dario Ferrer. Hij is de eigenaar van een groot wildpark aan de rand van woelig Afrika. Als een in de hoek gedreven rat beschermt hij met lijf en leden zijn dieren. Stropers snijdt hij eigenhandig de keel over. Vrouwen zijn enkel goed voor de afwas en de seks, hen in de waan latend dat hij hen wel zal meenemen naar het Europese walhalla. Ferrer heeft slechts schrik van één onbeheersbaar beest, namelijk de politiek. Als op een dag een van zijn neushoorns door stropers wordt gedood, besluit hij onder lichte dwang toch een meelevende journaliste in zijn zog te tolereren. Op een van hun antistroperstochten horen ze plots hoe op de rand van hun gebied een stuk woud vernietigd wordt onder een mortieraanval. Ze besluiten de grens over te waden en zien een platgebombardeerd rebellendorp. Deze hel wordt ijverig gefotografeerd door IJzerlijm Charlotte. Hun initiatief wordt helaas opgemerkt. En de jager wordt zelf het wild.

Hermanns mooiste albums hebben altijd de natuur als hoofdrolspeler gehad, of het nu een ondergesneeuwd bos, brandende woestijnen, uitbarstende vulkanen of een woedend moeras is. Afrika is niet anders. Grafisch is dit eindelijk weer eens een verrassing van de 69-jarige veeltekenaar. Nergens kiest hij voor de gemakkelijkste oplossing. Het clinical trial album bulkt van prominent in beeld gebrachte buffelstampedes en jachtluipaardencharges, maar de ultieme beklemming voel je in het drukkend oerwoud.

Of dit dan de beste Hermann sinds jaren is, moet je zelf uitmaken. Het is alleszins een buitenbeentje. Er is nauwelijks een intrige, elke zweem daartoe wordt pletgewalst door de continue actie. En oef, voor één keer duikt er eens geen rare kwiet op als komische nevenfiguur. Aan de verdoemde keerzijde zijn er ook enkele van de pot gerukte passages zoals de te plotse ommezwaai van Ferrers vrouw en de dwaze bh-scène... Gelukkig zien 's mans vrouwen er deze keer, euh, vrouwelijk uit.

Afrika toont ons, in navolging van het superbe laatste Schemerwoude-album Dulle Griet, opnieuw een Hermann die durft zijn grenzen te verleggen. Maar we blijven hopen op dat ene album dat hem onsterfelijk zal maken.