Wie spontaan denkt aan het gelijknamige Jommeke-album Diep in de Put, is vast niet 'alleen', hahaha. Nu goed, voor de jongens en meisjes gaat het opnieuw van kwaad naar erger. Een deel van de stad is letterlijk uit de grond geschoten en blijft blijkbaar stijgen. Terry ziet een soort albinozombie met rode ogen opduiken die anderen niet zien, het dictatortje Saul gebruikt een vuurwapen, het is Camilles beurt om te ontdekken hoe ze aan haar eind kwam en Dodji krijgt aantrek van een meisje, maar een jaloerse Leila komt snel tussenbeide. Dat wat we niet verklappen, kan je nog zelf ontdekken, en dat is héél wat.

Daar waar we in vorige besprekingen nog de originaliteit van de reeks loofden, begint het meer en meer op te vallen in welke mate Fabien Vehlmann de klassiekers plundert. Geen vaste waarde omzeilt hij voor een schrikmoment. Mysterieuze verschijningen die niet iedereen ziet, check. Zombieachtige transformaties, check. Verschijnselen die de natuur tarten, check. Terugtrekking in een afgesloten ruimte, check. Een dichte mist, check. Uit het niets grijpende handen, check. Een aanval van miljoenen insecten, check. Een gemaskerd sujet, check. Check, check, dubbelcheck. We kunnen een lange lijst films en boeken opsommen waar gelijkaardige elementen in voorkomen. Qua originaliteit moet Alleen dus inboeten, maar daarom niet ineens aan sprankeling. Het is net de op de spits gedreven combinatie van al deze factoren die Alleen tot een succes hebben gemaakt en waarvan we weten dat je dit moeiteloos aan jongeren kan aanraden die het lezen van strips sowieso al minder genegen zijn.

Bruno Gazzotti heeft groot gelijk dat hij Soda aan de kant laat staan om zijn eigen wereld verder uit te diepen. Wervelende atiescènes, intimistische momenten en dramatische sequenties kan hij allemaal de baas. Alleen wil zijn soms te schematische stijl een betere impact al eens in de weg staan. Een imposante hoop krioelende insecten weergeven als zwarte puntjes, daar worden we niet koud of warm van.