Mocht Moody's of een ander ratingbureau ook scores geven aan originelen van tekenaars, dan zou Bernard Vrancken allerminst een triple A-rating krijgen. Er komt nogal veel Photoshop bij kijken. Dat werkt nog goed bij zijn personages die een wat morsige extra dimensie krijgen door aangebrachte grijswaarden, maar als er decors bij komen kijken, valt vooral een amateuristische onkunde op. Neem nu het straatbeeld op pagina 21, da's toch wraakroepend slecht? Als een tang op een varken staat daar een rennend personage opgeplakt. Karel Biddeloo was daar veel beter in. En weg is de opgebouwde spanning, welkom ergernis.

Zoals onze collega Wouter Porteman al terecht opmerkte in de bespreking van het vorige album speelt Stephen Desberg op herhaling. Het draait om een goudschat die is achtergehouden, nu niet van de Joden, maar wel door een Japanse generaal die een immense schat in zee dumpte. De locatie ervan wordt al duidelijk gemaakt op de cover van deel 14. Gigantische beelden van Boeddha op de zeebodem zijn een aanwijzing. Het is voor Larry B. Max van belang dat hij die schat vindt want hij wordt gechanteerd door de machtige maffioso Ianfu. Terwijl het schattenjachtverhaal zich verder ontwikkeld, steken we weer wat op over de jongere jaren van de held. Dat doet Desberg de laatste albums wel vaker want hij had ook wel door dat Larry's kleurloze karakter op een dood punt was aangekomen. Hoe meer we van Larry's verleden te weten komen, hoe meer we ons zitten te bedenken: "Hmm, daar zit een goeie spin-off in". Straks loopt de uitgever nog weg met het idee.

Niettegenstaande alle bovenvermelde bezwaren zijn we wel zo eerlijk om te onderstrepen hoe vlot het verhaal weer evolueert. Een goeie thriller moet voor ons niet al te complex zijn. Het gevaar bestaat dat een overdaad aan uitweidingen het verhaal log en saai maken. Onze rechtdoorzeese held heeft al genoeg afleidingen, deze keer in de vorm van een jeugdliefde.