DIRKJAN 11
Het Mark Retera Ensemble • Mark Retera
48 p. (SC)
|
|
| Van marsmannetjes en pausen |
|
Qua domme humor kent Dirkjan zijns gelijke niet. Dat maakt zijn drie-plaatjes-gags net zo populair. In dat 'aanleggen, schieten, goal!'-medium etaleert Mark Retera vooral zijn flair voor visuele grappen. Ook al is zijn grafische stijl kinderlijk eenvoudig, de clou zit net zo vaak in de tekening als in de dialoog. Daarnaast heeft hij er een handje van weg vertrouwde dagelijkse situaties een onverwachte, absurde draai te geven. Zo bekomt hij een verrassend effect dat de lezer doet grinniken. Geniaal zijn de grappen lang niet, maar met 'leuk gevonden' zijn we al meer dan tevreden.
In het elfde Dirkjan-album zien we onze antiheld en zijn beste kameraad, de wandelende bierton Bert, weer in allerlei ongewone situaties verzeild geraken. Dirkjan zelf treedt zoals gewoonlijk nog het meest aan als aangever van grappen en neemt zelden zelf het voortouw. Daarvoor heeft hij ook een te vaag profiel, zodat de ongein elders gehaald moet worden. Zoals bij rondlummelende cliniclowns of kurkdroge dierentuinbewoners. Van die nukkige kabouters — nochtans Dirkjan-klassiekers — is in dit album opvallend weinig te bespeuren, marsmannetjes zijn er des te meer. Bert is evenzeer nadrukkelijk aanwezig. Hij neemt deel aan een dartstornooi, bezoekt een erotiekbeurs of dient als kanaal voor de geest van André Hazes zaliger. Een groot deel van het album wordt besteed aan de opgang en decadente avonturen van Paus Marini de Eerste, maar daarin jojo'en Retera en zijn studiomedewerkers van Het Mark Retera Ensemble nog het meest tussen geweldige vondsten en bladvulsel op en neer. |
|
| > HANS OTTEN — juni 2006 |
