Met Avondschemering vallen de maskers en komt een einde aan de tweede cyclus van De Druïden. Een historische fantasysaga die niet voortijdig wordt stopgezet en die zelfs aan een aardig tempo verschenen is: het zou, gezien de huidige wildgroei aan (al dan niet voorlopig) stopgezette reeksen, voldoende moeten zijn om jou dolenthousiast naar jouw plaatselijke stripboer te doen hollen. Nog goeie redenen? Jazeker. Dit is wat ons betreft de eerste keer dat de eenheidsworstendraaier bij uitstek, Jean-Luc Istin, het niet alleen van de kunstjes van zijn tekenaar moet hebben om zijn verhalen boven de grijze middelmaat te tillen. Niet dat de zorgvuldige tekeningen van Jacques Lamontagne slecht zijn. Het dichtst zien we hem komen bij een steriele versie van Emmanuel Civiello. Het had dus best wel wat grauwer en minder statisch gemogen, maar van steriel is nog niemand ziek geworden.

Istin zelf is prima op dreef en dompelt ons, bijgestaan door Thierry Jigourel, onder in zijn kennis over Bretagne en de druïden. Mogelijk overdrijft hij hier en daar en komt het droppen van een paar termen in oud-Bretoens (met deskundige uitleg op de binnenkant van de kaft) wat artificieel over, maar wij maalden er absoluut niet om. De prima plot, zeer gebalanceerd uitgesmeerd over zes albums, heeft ons geen seconde verveeld. De hoofdpersonages spreken aan, met vooral de stoïcijnse druïde Gwenc'hlan (wiens vader meer dan strontzat was toen hij hem aangaf op de burgerlijke stand), zo'n personage waarvan je weet dat met hem alles goed komt zonder dat hij er al te heldhaftige of bombastisch onmogelijke acties voor moet ondernemen. Een natuurlijke held, quoi. Zijn leerling Taran handelt en denkt dan weer minder aannemelijk, maar dat wijten we graag aan zijn jeugdig enthousiasme.

Samengevat is De Druïden bezwaarlijk onder te brengen bij het allerbeste wat de laatste jaren op ons is afgekomen, maar de originele elementen, de menselijke personages en de geloofwaardige setting hebben ons zo geboeid dat de reeks moeiteloos een plaatsje net onder de bovenste plank heeft veroverd (we hebben brede planken). Hopen maar dat ze met de aangekondigde volgende cyclus, die voor ons na zo'n knap afgerond verhaal niet onontbeerlijk was, niet opnieuw naar beneden dondert.