MX-22 1
Dossier Leda
Thomas Legrain + Jean-Claude Bartoll/Agnès Barrat - Bartoll • Casterman
48 p. (SC)
|
|
| Een open weg |
|
MX-22 strijdt tegen de internationale handel in kunstwerken, want net zoals in gelijk welk milieu (politiek, sport, financiën,...) staat er altijd wel ergens een (ge)open(d) potje te stinken. In dit geval gaat het om een door de nazi's gestolen kunstschat die gewelddadig wordt gestolen door een privéverzamelaar, net op het moment dat de geallieerden dachten de buit in veiligheid te stellen. In het heden staat zakenman sir Richardson dicht tegen een faillissement. Om aan de macht te kunnen blijven in zijn eigen bedrijf probeert hij geld in het laatje te krijgen via zijn persoonlijk vermogen. De verkoop van verdonkeremaande schilderijen via een galerie moet daarvoor zorgen. Maar dat gaat ten eerste niet onopgemerkt en ten tweede niet ongestraft voorbij. Een spook uit het verleden is Rafaello, de nestor van het agentschap MX-22, dat verder bestaat uit de Largo Winch-wannabe Saint-Alban, computerwizard Kim en de oosterse schone Souad.
Ervaring met een agentschap heeft journalist/scenarist Jean-Claude Bartoll al met Insiders bij uitgeverij Dargaud, die het momenteel niet aandurft om zijn nieuwste reeks Mékong te vertalen. Hij raakte bij de uitgeverij binnen dankzij een scenario van Blake en Mortimer. De bekende reeks van Edgar P. Jacobs zal hij niet mogen schrijven (dan wegen de namen van Jean Van Hamme en Yves Sente toch zwaarder door), maar een eigen serie lag binnen handbereik. Voor Casterman gaat hij op hetzelfde elan door. Als we je op een rondje 'vergelijkingen maken' mogen trakteren dan komt MX-22 beter uit de hoek dan Insiders. Het is minder saai, maar dan weer minder boeiend dan pakweg Alfa. Net zo economisch van achtergrond als Largo Winch, maar minder in your face. Doordachter dan Bruno Brazil, maar met minder panache...
Over het verleden van de personages weten we, op dat van Rafaello na, niets. Daar ligt nog een weg open voor de volgende delen, ook wat de interesse van Saint-Alban in "We zijn goede vrienden, meer niet" Souad betreft. De prestaties van tekenaar Thomas Legrain omschrijven we als verdienstelijk. Het realisme is geen simpele tekenstijl waardoor afwijkingen sterker opvallen. Hij trekt zich aardig uit de slag, maar veel andere realistische tekenaars gaat het precies makkelijker af. Met wat geduld groeit MX-22 misschien alsnog uit tot een bescheiden, maar degelijke B-strip. |
|
| > DAVID STEENHUYSE — juni 2006 |
