Vergeet God en konsoorten! Het zijn monsters in een ondergronds machinepark die ons lijf en leden beheren. Ieder mens heeft er zo'n machine staan, samen met een privémonster die er persoonlijk op toeziet dat 'het juiste evenwicht' bewaard blijft. Bovengronds, in een grauwe industriestad, hebben de bewoners geen flauw benul van wat er onder hun voeten afspeelt. Het meisje Addidas (niet zoals de schoenen) werkt samen met haar vader als schoorsteenveger, dromend van het platteland dat ze enkel kent van horen zeggen. Helaas lijdt het meisje aan een vreemde ziekte. Regelmatig verliest ze het bewustzijn, een kwaal waarmee ook haar overleden moeder te kampen had. Op een dag belandt Addidas per toeval in de verborgen, ondergrondse wereld en ontdekt ze het geheim van het leven. Maar ook de machthebbers van het dictatoriale regime komen op het spoor van de machines. Wat zouden zij er graag de controle over kunnen uitoefenen. Ze zouden hun onderdanen nog meer onder de knoet kunnen houden...

Het begin van Koma (niet te verwarren met Coma van Steven Dupré) heeft veel weg van een jeugdstrip, maar algauw wordt de sfeer grimmiger, ondanks het niet-aflatende optimisme van Addidas. De grauwe industriestad met zijn rokende schoorstenen, een strafkamp waarheen de politie iedereen stuurt zonder enige vorm van proces, er is zelfs een gruwelijke martelscène. Ook het scenario is geen hapklare brok. Naar het einde toe doet Wazem een Andreasje: je leest een boeiend verhaal, maar helemaal begrijpen waarover het precies gaat doe je niet. Wazem (zijn echte naam luidt Pierre Wasem), die in ons taalgebied nog een nobele onbekende is, doet ferm een beroep op onze verbeeldingskracht, maar komt uiteindelijk toch met verklaringen op de proppen. Niettemin is Koma geen echt zware kost, vooral door de milde humor, de boeiende verhaallijn en vooral het onweerstaanbare charisma van Addidas.

Koma is het resultaat van een goed op elkaar ingespeeld Zwitsers duo. Is Wazem Fabian Cancellera die met een ijzersterk scenario de concurrentie uit het wiel fietst, dan is Frederik Peeters niemand minder dan Roger Federer, die het publiek in vervoering brengt met zijn verfijnde stijl. Van zijn expressieve tekeningen met lekker dikke lijnvoering krijgen we geen genoeg, ook al door de geslaagde inkleuring van Albertine Ralenti.

En nu maar hopen dat een uitgeverij Lupus opnieuw oppikt of op zijn minst een van de andere strips die Frederik Peeters ondertussen op zijn palmares heeft staan.