In dezelfde week van verschijnen lag er veel Sláine-geweld in de winkel. Over het laatste deel van Kronieken der Invasies hebben we het zometeen. We starten bij deel 0, De Gehoornde God, een vijfdubbeldikke bundel met de eerste Sláine-cyclus van belang. De vijf oorspronkelijke albums werden eind jaren 1980, begin jaren 1990 uitgegeven door Arboris. We herinneren ons uit die tijd nog dat een chefkok, voor wie we als afwasser als jobstudent werkten, ons deze serie vurig aanraadde. Maar we hadden meer interesse voor een andere fantasyserie die hij voorstelde: Lanfeust van Troy. Beide reeksen hebben weinig met elkaar te maken behalve het feit dat ze toen allebei bij Arboris verschenen. Zoals gekend groeide Lanfeust van Troy uit tot een megabestseller en is de reeks al aan zijn derde uitgever toe. Sláine daarentegen hebben we sindsdien altijd links laten liggen, tot Dark Dragon Books er weer mee op de proppen kwam met een verbluffende cyclus door Clint Langley en Pat Mills.

Mills is de bedenker van de stripreeks, maar niet van het personage Sláine. Deze eerste hoge koning van Ierland, de koning der koningen, hoort tot hetzelfde soort mythes als koning Arthur. Maar de Engelse koning Arthur is een sissy in vergelijking met de woeste natuur van de Ierse Sláine. In De Gehoornde God lees je hoe Sláine een bestand smeedt tussen de verschillende Ierse stammen om onder het motto "samen sterk" Slough Feg, die Sláines land Tir Nan Og wil vernietigen, en monsterlijke belagers uit de zee te bekampen. In ruil voor zijn eigen stam wil hij aan het hoofd staan van alle stammen. Met mythische wapens als het zilveren maanzwaard, de vlammende zonnespeer en de heilige bloedketel, waarmee doden tot leven kunnen worden gewekt, wil hij ten strijde trekken. Die wapens moet hij wel eerst zien te bemachtigen van de Aardegodin. Zonder vrees en met een weergaloze lef, zijn vervaarlijke bijl Breinbijter en de steun van getrouwen als Ukko de dwerg, slaagt hij in zijn opzet. De tegenstand is echter meedogenloos. Bovendien zorgen amoureuze perikelen voor extra problemen, zeker wanneer volgens Ierse gebruiken de laatste die zich op het slagveld bij het leger vervoegt, moet geofferd worden. Die ene keer is dat helaas Niamh, zijn mooie geliefde.

Het hele verhaal wordt verteld door Ukko, lang na het verscheiden van Sláine. De dwerg is nu zelf bijna aan het einde van zijn Latijn en wordt half gedwongen om zijn relaas te noteren. Hoe hij worstelt met bepaalde passages en censuur van hogerhand (vooral als hij obsceniteiten neerschrijft over Niamh) moet dulden, dan weer snel over andere gebeurtenissen gaat en dikwijls zijn persoonlijke mening kwijt wil, is net zo humoristisch als de discussies van de robotjes Lothar en Tonto in De Metabaronnen. Wie zich trouwens enkel aan bruut geweld à la Conan verwacht, krijgt wel degelijk waar hij aan toe is. Maar Mills giet daar een dikke, druipende saus Keltische wetenswaardigheden bovenop die de oorlogen boeiend houden. Je steekt wat op van de tradities en gebruiken van de volkeren.

Dat is natuurlijk niet de grootste aantrekkingskracht. Daar zorgt tekenaar Simon Bisley voor. Volgens de bonuspagina's meende hij een soort nieuwe Conan-strip te mogen tekenen toen hij zich aan het werk toog. Zowel fantasyfans als Bisley verlangden een Britse Conan en dat durfde al eens botsen met Mills visie. In het resultaat is daar niets van te merken, tenzij de extra dimensie die Bisley er alsnog in stopt met gespierde manskerels, schaars geklede deernes en fantasiewezens, dat alles geschilderd met een kracht die ook nu nog nazindert. In Ken Broeders' werk bijvoorbeeld herkenden we enkele van Bisley's technieken.

Aan de inkleuring van De Gehoornde God is te merken dat deze cyclus een product is van begin jaren 1990. Er wordt veelvuldig gewerkt met airbrush, dat nu een standaardtool is in Photoshop, en ook uit het kleurenpalet spat een voorkeur voor flashy combinaties die nu wat gedateerd ogen. Veel meer een product van deze tijd is Kronieken der Invasies, opnieuw een vijfdelige cyclus die specifiek over Sláines georganiseerde strijd tegen de Fomorians, de zeeduivels, vertelt. Die cyclus is nu aan een einde gekomen.

We weten wel dat Langley zich uitgebreid van foto's bedient, maar de manier waarop tekent zich nogal scherp af naast andere goedmenende Photoshopwizards die strips maken (don't try this at home, Jean-Michel Ponzio!). Langley heeft het heilige vuur in de klikkende vingers zitten. Dat mag je haast letterlijk nemen, want zelfs op papier lijken de pagina's waarin brandhaarden voorkomen warmer aan te voelen dan de overige. Om nog maar te zwijgen van de blauwwitte pagina's die een ijzige winter weergeven. Slechts een paar keer is het Photoshopgeweld ons te veel wanneer het er te dik opligt dat hoofden van personages te nijg uit een digitaal archief geplukt lijken. Dat komt vooral voor wanneer een expressie met overdrijving wordt weergegeven. Dan ziet de té stripachtige versie van de realiteit er te geposeerd uit. Maar voor de rest behoudt Langley een overtuigende naturel die weinigen het 'm nadoen.

Minder dan in De Gehoornde God komen hier emoties aan te pas. Er moet in de eerste plaats gevochten worden tegen een overmacht van monsterlijke lelijkaards. Ook die aanpak gedijt goed. Persoonijk vinden we Kronieken der Invasies zelfs meer aansluiten aan onze verlangens om strips in de eerste plaats als entertainment te beschouwen. Kronieken der Invasies is het soort spektakelverhaal dat je in de cinema gaat bekijken op een supergroot scherm en met de penetrante geur van popcorn in je neus. De Gehoornde God is van het soort dat je thuis op dvd wil hebben. Dark Dragon Books zorgt voor de extra's, niet alleen door de magnifieke uitvoering van de bundel, maar ook door de 27 bonuspagina's. Zoiets downloadt je niet for free, zoiets moet je fysiek in je bezit hebben.