Behalve een late vermelding van de term Kookaburra heeft dit eerste deel van een afgeronde trilogie niet veel uitstaans met de oorspronkelijke sf-serie van Crisse. Voor nieuwe lezers is Kookaburra K dus zeer instapklaar. Temeer omdat het eerste deel op te splitsen is in twee makkelijke helften. In de eerste helft breidt een onmetelijke rode golf zich uit over het universum en vernietigt of slorpt alles op wat het tegenkomt. Hele planeten en beschavingen houden op te bestaan, inclusief de aarde. Een ruimtevloot probeert aan de rode dreiging te ontkomen door in de hyperruimte te snellen. Maar zelfs op die absolute maximumsnelheid haalt de rode dreiging hen in. Alleen het schip K beschikt over een aandrijving die een verplaatsing mogelijk maakt naar een zone ver weg van het gevaar. In het tweede gedeelte maken we kennis met de laatste overlevenden op het schip K. Een ervan is een schepsel dat lijkt op Hellboy, een ander is een Wolverine-achtige dude die zijn lichaam kan transformeren in een stekelige massa, er is ook de slanke amazone Ash Ka met meterslange benen in een skimpy little outfit,... in totaal zowat een dozijn jongeren die de ultieme ramp misschien kunnen terugdraaien...

Deze spin-off met de aanpak en de vaart van een comic is de jongste loot aan de Kookaburra-boom. De Mexicaanse tekenaar Humberto Ramos (inkter van verschillende Spider-Man-reeksen en tekenaar van zijn eigen Crimson) tekende de complete trilogie op scenario van respectievelijk Crisse en James Hicks met medewerking van Nicolas Mitric. Hoewel gepokt en gemazeld in de superheldencomics oogt Ramos' tekenstijl toch ook als een modernere Europese strip. Zijn lijnvoering is vlot en sexy met een aantrekkelijke souplesse. Well done, want in combinatie met het rampenverhaal is deze spin-off meer dan geslaagd te noemen, beter leesbaar zelfs dan de tweede cyclus van de hoofdserie die we nodeloos complex en hoogdravend vinden.