De samenwerking met de uiteindelijk niet te vertrouwen Thomas Reilly loopt op een sisser af. Hij verdwijnt met de noorderzon en laat Ella moederziel alleen achter in de woestijn. Vooraleer ze tot die constatering komt, belaagt een nomade haar 's nachts met een dolk. Haar verschillend gekleurde ogen redden haar leven. 's Anderendaags wil een dokter van haar weten of ze helende krachten bezit. Eeuwenoude overleveringen worden aan haar onthuld. Ella verneemt eindelijk meer over haar afkomst. Dat verhaal, nu getekend door Christophe Simon, start in het zesde jaar van Achnaton in het oude Egypte. Het is een relaas van favoritisme, afgunst, verraad en dramatische wendingen aan het hof van de farao.

Ook Christophe Simon bedient zich net zoals zijn voorgangers André Taymans, Francis Carin en Brice Goepfert van een klassieke realistische tekenstijl. Hun functionele bijdrage countert Jean-François Charles met fraai geschilderde platen, precies alsof hij de anderen een lesje te leren heeft.

Van een mooi lesje in verhalen vertellen hebben we vier delen lang kunnen genieten. Het Charles-echtpaar bewijst andermaal, na voornamelijk India Dreams en War and Dreams, in welke mate het koppel perfect op elkaar is ingespeeld. Wij geloven dat Maryse voor de technische opbouw van het verhaal verantwoordelijk is terwijl Jean-François zich vooral toelegt op het uitbouwen van sfeer, emoties en spanning. 't Kan net zo goed omgekeerd zijn, of ze doen allebei hun deel. In elk geval is het een sprookjeshuwelijk, en dat resulteerde in het nu afgeronde, Egyptische sprookje van Ella Mahé, het meisje met de verschillend gekleurde ogen.