Je moet het maar durven. Een absolute literatuurklassieker verstrippen die bovendien gekend is door God en klein Pierke door de zwakke Disney-verfilming. En mocht er nog een wereldvreemde leek zijn die alleen maar strips leest, dan nog kan men je album vergelijken met Esmeralda, het drieluik van het stripduo Jean-Marc Stalner (broertje van Eric) en Achdé (de huidige tekenaar van Lucky Luke). Robin Recht nam de handschoen op en bewerkte De Klokkenluider van de Notre Dame, de klassieker van Victor Hugo, tot een nieuw drieluik. En hij doet dat goed. Enorm goed. Zijn Quasimodo is voor ons eindelijk het bewijs dat je van een rechtenvrij boek, een echt goede strip kan maken.

De Fransman hakt wel met de botte bijl in het bekende verhaal, en houdt over wat hem interesseert. En dat is de basisplot van hoe de wulpse Esmeralda de inzet wordt van de mannen van haar leven. De knappe kapitein Phoebus, de pompeuze toneelspeler Grignoire, de duivelse aartsdiaken Frollo en zijn hulpje, bultenaar Quasimodo. Allen willen ze iets van Esmeralda en omgekeerd. Maar de scenarist respecteert hun karakters waardoor ze loskomen uit dit kluchtige drama. Bovendien voegt Recht er een slimme raamvertelling aan toe. Net zoals in Régis Loisels Op Zoek naar de Tijdvogel, neemt een verteller in de herfst van zijn leven je op sleeptouw. Hierdoor wordt het verhaal overzichtelijk en krijgt het verhaal lucht en de nodige accenten. En als je dan weet dat die verteller, de schlemiel Pierre Grignoire is, dan weet je het wel.

Dit verhaal beklijft, doet lachen, maar is vooral heel modern. De slimste zet van Robin Recht, de niet onaardige tekenaar van de prequel van Het Derde Testament, was om het potlood over te laten aan de dertigjarige Jean Bastide. Voor zijn echte solodebuut, na zijn medewerking aan de trilogie De Oorlog van de Sambers: Hugo & Iris, put deze voormalige St. Lucasstudent uit zowat alle stripgenres. Het Parijs met zijn bedelaars en edellieden kon van José-Luis Munuera zijn. De zwierige zigeunerin is zo weggelopen uit een shojomanga. En Quasimodo? De bultenaar is gewoon de voorvader van de Hulk. Deze mix van invloeden wordt feilloos tot één geheel gehouden door een inkleuring die zo van Michel Plessix kon zijn.

Enigste minpuntje is voor ons de nietszeggende cover. Neem alsjeblieft het album vast, doorblader het even, en zie zelf waarom onze zuiderburen lyrisch zijn over deze gepimpte versie van hun oerklassieker. Doen.