Twee Britse jongens, Syd en Roger, zakken af naar Amsterdam om er een voetbalmatch bij te wonen. Syd heeft nog een ander agendapunt. Hij komt er ook aan de hand van de foto's op de teruggevonden gsm van zijn broer de plaatsen bezoeken die zijn broer aandeed net voordat hij verongelukte en in de IJ verdronk. Hij haatte zijn broer. De 'herdenkingstocht' leidt de twee jongens naar het Red Light district waar Syd hoognodig wil neuken met een prostituee. Het nuttigen van paddo's verandert het verhaal even in een hallucinerende trip door Amsterdam. Ondertussen worstelt Roger met wroeging. Hij hoeft zich geen zorgen meer te maken over geld nadat hij de lotto won. Is Syd nu afgunstig of knaagt er wat anders aan Rogers geweten?

Guido van Driel bewijst andermaal wat voor een belangrijke Nederlandse stripauteur hij wel is. Zijn carrière verloopt crescendo met steeds beter wordende one-shots, al blijft Om Mekaar in Dokkum wel bovenuit zijn œuvre torenen. Gasten vertelt hij rechtlijning waarbij een nevenverhaal over de allochtone wegenwerker Wilson komt opzetten. Hij is net in de steek gelaten door zijn vriendin. Zijn verhaal kruist op een bepaald moment letterlijk met de verhaallijn over Syd en Roger. Op dat moment zijn we al enkele verrassende feiten te weten gekomen die het verdere verloop van het verhaal in een ander daglicht stellen.

In de dramatische opbouw brengt van Driel evenwicht met komische elementen. Bijvoorbeeld door Wilson tot een action figure van Jezus te laten bidden, een bejaard koppel de weg naar een zaak waar ze paddo's verkopen te laten uitleggen of Roger te laten rondlopen met een in een sex shop gekochte reuzeneikel op het hoofd. De tekeningen baden in eenzelfde melancholisch kleurenpalet als van Driels voorgaande albums. Raar genoeg blijf je op het einde zitten met een emotieloze indruk. Een banaal gegeven, net zo dramatisch als belachelijk, is daar de oorzaak van. Maar op zich wel een knap gevonden slot.