ALS ER LUCHT IS MOET GE ADEMEN
Randall C. • Bee Dee
48 p. (SC)
|
|
| Dromer van eigen bodem |
|
Het was wel even wennen indertijd. Met een tekenstijl die nog het dichtst aanleunt bij de nieuwe Franse stijl en verhalen die eerder dromerig-suggestief waren, schudde Randall Casaer eens goed aan gekoesterde Vlaamse stripverwachtingen. Het was in Ink. dat hij voor het eerst van zich liet horen. Sinds enkele jaren waren er geruchten van een eerste album. Zo kondigde uitgeverij Bee Dee het album De Egeltjes aan en zou Oogachtend Randalls Slaapkoppen uitgeven. Ondertussen bleef de aandacht voor zijn werk bestaan door regelmatige publicaties op de website van Pulp Deluxe en deelname aan projecten als Hic Sunt Leones.
Uiteindelijk is het echter Als er Lucht Is Moet Ge Ademen geworden, een album dat Randalls bijdrage aan de 24 Hour Comic-marathon bevat, aangevuld met wat ouder werk en een reeks ironische reisimpressies onder de titel Ik Weet Hoe het Is. Ironie lijkt wel een codewoord voor het œuvre van Randall. Hij combineert die relativerende toon met heel poëtische beelden en woorden. Voor actie en suspens zijn we bij hem aan het verkeerde adres. Ook nu nog blijft Randall echter een wat vreemde eend in de bijt, want nog meer dan bij andere Vlaamse collega's als Conz of Serge Baeken, regeert bij Randall het ritme van de poëzie; zijn figuren lijken vaak te dansen over de pagina's. Gelukkig overtuigt ook zijn verhaal over een mijmerende schilderes voldoende, wat dit kleine album toch tot een meer dan volwaardig albumdebuut maakt. In De Standaard staat Slaapkoppen bij een van de te verwachten cultuuruitingen van het najaar, na het lezen van dit kleine debuutalbumpje, kunnen we hun alleen maar bijtreden. |
|
| > MARC BASTIJNS — september 2007 |
