Deze hardcoveruitgave op pocketformaat bundelt twee verhalen van DirkJan waarvan het eerste in 1999 in de Pincetreeks van De Plaatjesmaker (de inmiddels opgedoekte uitgeverij van Hanco Kolk en Peter de Wit) verscheen. Toen was Mark Retera het al helemaal aan het maken op het populaire striptoneel. Hij kwam om er te blijven.

Het verhaal heeft dan wel DirkJan in de hoofdrol, maar een semibiografische achtergrond is niet ver weg. DirkJan wil een meisje waarop hij verslingerd is in 't geniep op de gevoelige plaat vastleggen. Hij verstopt daarom een klein fototoestel tussen zijn boterhammen. In het nieuwere verhaal De Mandarijn gaat Retera op hetzelfde elan verder. Het is ook een vervolg op De Foto. Retera stuurt DirkJan naar Parijs om er hetzelfde meisje te gaan opzoeken. Vier jaar is er inmiddels verstreken. Aanwijzingen voor haar nieuwe woonst vindt DirkJan in gelukskoekjes van het Chinees-Indische restaurant De Mandarijn waar hij elke zondag een nasi speciaal komt halen.

Wie verwacht om in een deuk te kunnen liggen, komt bedrogen uit. Dit is een DirkJan op z'n graphic novels. Slechts een paar keer valt er iets te lachen. We maken hoofdzakelijk DirkJans persoonlijke (en ook letterlijke) reis mee in zijn zoektocht naar (oude) liefde. Wie even wil meewandelen op zijn zijspoor, is welkom. Maar de tocht duurt niet lang als we ervanuit gaan dat het gros van de striplezers zijn of haar leesritme verhoogt als er geen tekst meer te lezen is. Vooral De Mandarijn is overwegend visueel opgebouwd. Er is in dat geval niet veel aan om tientallen pagina's lang DirkJan te zien rondlopen, te mijmeren en te twijfelen in Parijs... Dit had beter kunnen werken als kortfilm in plaats van stripverhaal. Die ambities koestert Retera effectief. De Foto & De Mandarijn moeten we dus veeleer beschouwen als het storyboard van een kortfilm.