Gilles de Rais zit in zak en as. In de steek gelaten door al wie zich ooit vriend van 'm noemde en zijn voltallige hofhouding, leeft hij teruggetrokken in een gerieflijk ingerichte kelderverdieping van zijn immense paleis. Hij jammert en beklaagt zich aan één stuk door. Tristan komt 'm bezoeken. Hij moet zich zelfs even voorstellen als "je architect" wil Gilles hem terstond herkennen als "mijn beste kameraad". En Tristan tuint er weer in, hij blijft hoe dan ook beste vriendjes met een figuur dat we uit de geschiedenisboeken kennen als een monster. Nadat hij in de buurt aanpapt met een waarzegster, wordt het Tristan duidelijk dat er een complot bestaat tegen Gilles. Om diens vege lijf te redden, maant hij Gilles aan te vluchten. Tristan vergezelt 'm. De twee maken van de nood een deugd en trekken op bedevaart. Misschien is er zo verlossing voor Gilles mogelijk. Eén ding is zeker, de bedevaart naar het Franse Conques loopt niet van een leien dakje en aldaar aangekomen komt Tristan in contact met de Katharen, een verketterde sekte.

Dit Tristan-album speelt zich voor de helft af in de donkerste, ondergrondse krochten en grotten. Alleen Edgar P. Jacobs gaat met zijn beste Blake en Mortimer-verhalen — die zich veelal onder de grond afspelen — Jean Pleyers vooraf in de sfeerschepping van deze sinistere locaties. Bovengronds lijkt de reis van Tristan en Gilles alweer op een Reizen van Tristan-album waarbij zoveel mogelijk steden en historische gebouwen in al hun pracht moeten weergegeven worden... alsof de auteurs per album een gebouwenquota is opgelegd. Daar is niets mis mee voor wie een strip ook een trip betekent naar 'exotische' decors. Mooi is het allemaal wel. Helaas viel het ons op en ons tegen dat de techniek om van potloodtekeningen ook afgewerkte lijntekeningen te maken, net zoals bij andere producties van de Jacques Martin-fabriek, verfijning mist. De lijnvoering van bijvoorbeeld de gezichten is te korrelig, missen soms scherpte en zijn vaak onderbroken. Een cursus hoe dat beter moet, is dringend aan de orde.