"Ik kan niet zeggen dat ik iets te kort kom. Geen idee, geen benul wat de smaak van honger is.

Als ik geen zin heb om te koken dan loop ik even naar de markt voor een moot gebakken vis.

Als ik morgen geen zin heb om te werken dan stel ik al het werk tot overmorgen uit.

En als de kleuren van m’n huis me irriteren dan vraag ik of de buurman het vandaag nog overspuit."

Onlangs is hij 53 geworden. Onlangs is hij ontslagen. Onlangs is hij gescheiden. Als toetje heeft hij haast al zijn spaargeld verloren op de beurs. Philippe Manche heeft alle redenen om zich te beklagen en zich te laten gaan, maar na een inzinking besloot hij van het leven te genieten. Hij plukt de dag, wandelt met zijn kleinkind en stelt zich open voor nieuwe mensen en kansen. Op een van zijn uitjes ontmoet hij de corpulente boekhandelaar Robert. Zijn specialiteit? Luidop de mooiste passages uit literatuurklassiekers declameren én daarbij een grand cru wijntje tot op de bodem proeven. Feilloos weet Robert welk boek zich laaft aan welke wijn en omgekeerd. Of toch bijna. Philippe helpt hem even en de twee worden vrienden voor het leven. En dan is er nog Camille die de ironie van het leven wel kan smaken. Philippe, Camille en Robert zijn eerlijke lui die niet met het leven morsen, en met open vizier naar de essentie van hun gevoelens gaan.

"Een eigen huis. Een plek onder de zon. En altijd iemand in de buurt die van me houden kon.

Toch wou ik dat ik net iets vaker, iets vaker, simpel weg gelukkig was."

Is het de lente die in de lucht hangt? Is onze kritische bril beslagen? Zijn we melig aan het worden? Misschien. Feit is dat deze strip zo onbeschaamd positief is dat zelfs de grootste kniesoor er wel vrolijk van moet worden. Scenarist Jean-Pierre Gibrat, die ons de jongste jaren in zijn eigen strips minder en minder weet te verrassen, schuwt hier nochtans het grote gebaar. Eerlijke Lui moet het hebben van een kwinkslag, een lachje en een mooie zin. Allemaal kleine zonnestraaltjes die ons ontdooien. Duizendpoot Christian Durieux grijpt voor dit sterke tweeluik terug naar zijn open stijl van Central Park. Een goede keuze die zeker dit verhaal de nodige flair geeft.

"Een eigen huis. Een plek onder de zon. En altijd iemand in de buurt die van me houden kon.

Toch wou ik dat ik net iets vaker, iets vaker, simpelweg gelukkig was."

Alvorens we te klef worden en helemaal gek worden van René Frogers' oorwurm die ons tijdens het lezen van deze strip besloop, nog even dit: Eerlijke Lui 2 is de beste Vrije Vlucht sinds vele jaren. Het werd tijd.