Rik Ringers, de hardst werkende journalist in stripland, komt eindelijk thuis en is bekaf. Hij werpt zijn jas in de sofa, bakt een eitje en neemt een douche. Plots wordt er op de deur geklopt. Onverschrokken doet onze held open en krijgt een klap op zijn bakkes. En nog één, en nog één, en nog één, en... in het totaal wordt hij 59 keer in elkaar geslagen. 59 kaders vol gestomp, geram en gebeuk. Daarna begint hij te vallen, bladzijden lang... als een plaat die blijft hangen. Altijd maar opnieuw, dieper en dieper.

Neen, dit is geen, nieuw zwakzinnig scenario van André-Paul Duchâteau. Deze Rik Remix is een schitterend eerbetoon aan de goede oude Rik Ringers. Elk kadertje in dit album is gelicht uit een van de vele Ringers-verhalen en werd naadloos aan elkaar gemixt door David — DJ — Vandermeulen, bovendien onder de goedkeuring van Tibet zaliger die dit project zeer genegen was. In de beste OuBaPo-traditie van Lewis Trondheim, François Ayroles (die het Vandermeulen al eens voordeed met onder meer Michel Vaillant, zie ZozoLala 150) en andere leden van L'Association tast hij de grenzen van het stripmedium af. Het nieuwe scenario wordt eindeloos herhaald, alles is inwisselbaar, het verhaal kan achterstevoren gelezen worden, enzovoort. Toch is deze Rik Remix meer dan een kunstje. In tegenstelling tot het illegale Asterix en de Kernsentrale, waar het knipwerk het nieuwe verhaal ondersteunde, is dit een echte remix. Het gaat hier om de beat. Vandermeulen haalt het beste naar boven uit deze vergane gloriestrip, vergroot de steeds terugkerende ticks waardoor deze strip een waanzinnig ritme krijgt en uiteindelijk zelfs grappig wordt. Ongelofelijk hoeveel draaikolkscènes de reeks telde of hoeveel afgeweken schoten onze held te verwerken kreeg! Hij heet in het Frans niet voor niets Ric Hochet. Ricochet, dus. Dit zit echt goed.

Helaas vertilt de dj van dienst zich enigszins door van onze B-held een campy kunstfenomeen te willen maken. De popartverwijzingen naar Andy Warhol en Roy Lichtenstein zijn onnodig. Rik Ringers heeft dit niet nodig. Ook als stripmedium schiet deze grappige vingeroefening te kort. Wat deze remix wel kan gebruiken, is een goed YouTube-filmpje. Dit zou je levensgroot geprojecteerd moeten zien, kader voor kader, ondersteund door een pompende beat. Wie durft? Succes gegarandeerd voor alle partijen want Rik, Nadine en commissaris Baardemakers zijn zoals The Rolling Stones. Hun recent werk laat iedereen steenkoud, hun recente remixen (hier heb je een voorbeeld) happen lekker weg, maar doen je vooral verlangen naar het originele werk.