Het is niet voor het eerst dat de creatie van Sir Arthur Conan Doyle geconfronteerd wordt met een creatie van H.P. Lovecraft. In de videogame Sherlock Holmes: The Awakened moet Holmes het opnemen tegen een sekte die Lovecrafts meest bekende creatie Cthulhu aanbidt. Ook in de collectie 1800 kwam Lovecraft al eens naar voren. De Ouden is grotendeels gebaseerd op de Cthulhu-mythologie en ook 20.000 Eeuwen Onder Zee bevat elementen uit zijn verhalen. Been there, done that zou je dus kunnen zeggen. Is het dan nog wel de moeite van het lezen waard? Het antwoord... jazeker!

Holmes is ver van zijn vertrouwde Engeland. Hij maakt een reis rond de wereld die meer een vlucht is dan wat anders. Hij heeft het irrationele geaccepteerd en zijn Cartesiaanse geest is onthutst. Hij heeft zijn oude ik afgezworen en probeert een nieuw bestaan op te bouwen. Maar wanneer hij een visioen krijgt van een exacte recreatie van het gevecht dat hij leverde boven de Reichenbachwaterval met zijn aartsvijand Moriarty — waarbij niet Moriarty maar hijzelf in de afgrond stort — voelt hij zich gedwongen terug te keren naar Londen en te proberen dit vreemde voorval te verklaren. Hij komt al snel op het spoor van een aantal brute moorden op zijn tipgevers wat hem op het spoor zal brengen van duistere praktijken die zelfs zijn briljante geest te boven gaan.

Trouw aan de verhalen van Conan Doyle wordt het hele verhaal verteld vanuit de ik-persoon en evenals in het eerste tweeluik is het niet Watson maar Holmes die het verhaal verteld. De Necronomicon speelt in dit deel nog nauwelijks een rol hoewel het einde doet vermoeden dat het in het volgende en afsluitende deel een cruciale rol zal spelen. Verder weet scenarist Sylvain Cordurié de duistere, naargeestige sfeer uit de verhalen van Lovecraft te herscheppen. Maar ook de sfeer uit de Holmes-verhalen is goed gerecreëerd en Corduriés Holmes lijkt in veel op die van Conan Doyle, inclusief zijn geniale deductiemethoden. Zo kan hij aan een blaadje en wat modder afleiden waar de moordenaar zich bevindt. Het verhaal zit bovendien vol twists en onverwachte momenten met een cliffhanger om van te watertanden.

Tekenaar Vladimir Krstic-Laci bedient zich van een vlotte lijvoering die goed aasluit bij het Victoriaanse karakter van de reeks. Het enige probleem is dat de tekeningen dynamiek missen. Laci's personages acteren veeleer als standbeelden dan dat er echt leven in zit. Hoewel dat wel ergens past bij de statige verteltrant doet het in sommige scènes nogal af aan de spanning. Dit terzijde kan zeker gezegd worden dat deze tweede cyclus bepaald niet onderdoet voor de eerste. Het is zeker geen dertien in een dozijn, wel een in de 1800.