Zoals ondertussen geweten is dit een heruitgave van Spoorloos dat tevoren bij Arboris verscheen. Zoals het hoort, gebeurt dat in een een geheel nieuw jasje met de reekstitel zoals die al vanaf deel 2 in het Frans gangbaar is. De correcte spelling van Gils familienaam durft helaas nogal variëren: St André, St-André, Saint André, Saint-André,... wat is het nu? Ook het formaat is even wennen want Daedalus heeft ervoor gekozen dichter bij het formaat van de oorspronkelijke uitgever Glénat te gaan zitten dan bij hun eigen standaardformaat. De eerste cyclus van vijf delen verscheen eerder in gelimiteerde hardcoveredities in een verzamelbox die al is uitverkocht. Gelukkig zijn er nog de softcovers, te koop voor iedereen die van de betere thriller houdt.

Het verhaal: een serveerster wordt ontvoerd door een psychoot met een gespleten persoonlijkheid. Even later vertrekt Syvlia, Gils vrouw en moeder van hun dochtertje Sabine, naar de Arabier op de hoek om harissa te gaan halen. Ze komt nooit meer terug. Gil doet aangifte bij de politie die niet erg bereid is te helpen. Hij besluit op eigen houtje op onderzoek te trekken. Djida Feschaoui, een vrijgevochten vrouw en stagaire bij de politie, staat hem bij. Zij is de enige die Gil wil helpen, hoewel zij daar ook zo haar redenen voor heeft. Het onderzoek leidt het duo naar de vreemdste plaatsen. Van Gils luxueuze woning naar een homobar naar een pornofilmmaatschappij,... waar ze de meest uiteenlopende personages tegenkomen. Maar de vraag blijft: wat is er met Sylvia gebeurd?

Gil Saint-André is een misdaadthriller met een twist, of eigenlijk meerdere twists. Jean-Charles Kraehn haalt er vanalles bij waardoor het verhaal iedere keer dreigt te verzanden in een onontwarbaar kluwen van personages en plotwendingen, maar hij houdt de regie ferm in handen en weet uiteindelijk alle verhaallijnen weer bij elkaar te brengen tot een bevredigende conclusie. Dit maakt van de reeks eentje waar je je aandacht bij moet houden. Ook de personages zijn niet bepaald alledaags. Zo is Gil niet direct de sympathieke held te noemen:. Hij komt voor de dag als een arrogante betweter die zich verheven voelt boven hele groepen mensen en is niet echt tolerant tegenover bepaalde minderheidsgroepen. Toch maakt zijn grote wilskracht en doorzettingsvermogen hem tot iemand waar je voor mee gaat voelen en waar je meer over wil weten. Djida lijkt oorspronkelijk een beetje te perfect, maar tijdens het verhaal komen we erachter dat ook zij haar problemen heeft. En zo zit de reeks vol complexe, goed uitgewerkte personages. Het vergt alleen wat tijd om daar achter te komen.

De echte traktatie zijn de dialogen. Kraehn zet als geen ander messcherpe dialogen neer, overgoten met een aangenaam sausje zwarte humor. De beschrijvende tekstblokjes zullen sommigen allicht op de zenuwen werken, maar neem ze weg en het boet in aan sfeerschepping.

De tekeningen zijn van een zeer hoog niveau. Tegelijk overzichtelijk als dynamisch en met veel oog voor detail. Voor wie fan is van Kraehns tekenstijl is dit een absolute must. Sylvain Vallée sprong vanaf deel 2 bij voor het potloodtekenwerk en nam de serie vanaf deel 3 tot en met deel 8 als tekenaar over. Hij weet Kraehns karakteristieke stijl vrijwel moeiteloos over te nemen en voegt er meteen een flink stuk eigenheid aan toe wat de reeks alleen maar verrijkt. Ook de inkleuring is heel mooi met veelal warme tinten die de donkere reeks vreemd genoeg bijzonder goed passen.