Tijdens een vioolconcert van een voormalige herderszoon staat de oude man Dikran recht en zijgt terstond neer. Hij prevelt enkele woorden die de violist intrigeren. 's Anderendaags gaat hij Dikran bezoeken. En Dirkan vertelt. Zijn verhaal begint in 1915 in oostelijk Anatolië. Armeniër Dikran is de zoon van een muziekinstrumentenbouwer. Hij is negen jaar en is een gelukkig kind. Er zijn wel spanningen met de Turken en een slachting in 1909, waarbij twintigduizend Armeniërs omkwamen, ligt nog vers in het geheugen, maar Dikran stelt er zich niet te veel vragen bij. Enkele dagen later moeten alle mannen de stad verlaten, daags nadien alle vrouwen en kinderen. Hen wacht een lange mars onder toezicht van Turkse soldaten. Al snel worden de vrouwen 'herenigd' met hun echtgenoten, zoons of broers. Ze drijven in hun eigen bloed in de rivier, vermoord door de Turken. Kort daarop wordt de menselijke karavaan aangevallen door Koerden. Het wordt een verschrikkelijke afslachting. De overlevenden marcheren verder. Het lot van Dikran, zijn moeder en zijn zuster ligt aanvankelijk in andermans handen waarbij beschimpingen, verkrachtingen, slagen en slavernij quasi dagelijkse kost zijn. Lichtpuntjes zijn er in de vorm van vioolmuziek. Wanneer Dikran een ontsnappingsmogelijkheid ziet, moet hij kiezen. Kan zijn zwangere zus ook mee?

Bloemenschrift is een aaneenschakeling van dramatische momenten. De Armeense genocide, die nog steeds niet officieel is erkend door Turkije, krijgt hier een gezicht. Het mag dan nog in het verleden zijn gebeurd en ver van ons bed, de emotionele impact is er niet minder om. Laurent Galandon (van het eveneens aan te raden tweeluik De Wilde Vlucht) schreef een aangrijpend en wraakroepend verhaal dat toch nog uitmondt in een hartverscheurende scène die ons deel 2 snel deed wegleggen na het lezen van de laatste pagina. Het pakte ons. Ons gemoed schoot haast vol. Omdat er weinig tekst te lezen is, onderga je als toeschouwer de gebeurtenissen in een hoog tempo. De climax overviel ons daarom vliegensvlug en zagen we bijgevolg niet aankomen. Een verrassingsaanval.

We merkten best dat Viviane Nicaise een oog heeft voor een degelijke paginaopbouw en kadrages die werken. Toch zullen we haar nooit een geweldige tekenares vinden. Met Dominique David (Jimmy Boy) deelt ze eenzelfde tekenstijl en hetzelfde soort imperfecties bij de weergave van gezichten en bepaalde lichaamshoudingen. In dit geval zijn het de door Galandon voorgeschreven omstandigheden die van dit afgeronde tweeluik een memorabele leesbeurt maken.