Wat is er mis met bruin kaftpapier? Het beschermt niet alleen je boek, maar het maakt je ook steeds weer nieuwsgierig naar de inhoud ervan. Even doorbladeren en ja hoor, het is het boekje biologie. Fijn toch!? Zelden hebben we een strip gezien die zo gebaat is met een goede kaftbeurt dan deze PsykoParis. De cover is immers zó zwak. Er is niet alleen die sprong in het ijle, maar ook de nauwelijks te ontcijferen, niet relevante en plompverloren geplaatste graffitititel. Was het een overschot aan tijd? Waren we in hogere sferen? Was het masochisme? Wat het ook was, we hebben het album toch eens vastgepakt en doorbladerd. Hé, wat is dit zwierig getekend en fris ingekleurd. Uitzonderlijk hebben we dan toch even de achterkant gelezen: "Parijs. Zonder auto's zonder politie, zonder vuurwapens, met slechts één wet: die van het zwaard!" Mmm, klinkt niet slecht.

Eenmaal het boek netjes gekaft, waagden we ons aan de lezing ervan. En dat beviel ons zeer! In het ons vertrouwde Parijs loopt iedereen inderdaad rond met een of ander steekwapen. Dat er eens iemand in brunoise of — naargelang het zwaard — in julienne wordt gehakt, neem je er dan ook graag bij. Voor de rest is er het leven zoals het is. Ook voor Cid en zijn vrienden. Hun leven bestaat uit (samoerai)les volgen, kruimeldiefstallen plegen en feestjes organiseren in verlaten huizen van vakantiegangers. Aan de andere kant is er ook nog de bejaarde mevrouw De Langhe. Mama voor de vrienden. En vrienden heeft ze. Elke boef, elke bendeleider, elke politicus staat bij haar en haar indrukwekkende bodyguards in het krijt. Als een volleerde tante Zenobie houdt ze haar boekhouding bij. Maar aangezien de boog niet altijd gespannen kan zijn, besluit ze enkele dagen de stad te verlaten en op vakantie te gaan. En aangezien één plus één nog steeds twee is, kan het verhaal beginnen.

Scenarist en parttimejournalist Tristan Roulot is duidelijk een filmfan. Bepaalde scènes lijken zo weggelopen uit Quentin Tarantino's Kill Bill. Terwijl de zwaarden volop de pagina's in tweeën klieven, ontrolt zich een echte thriller. Dit is vlot geschreven ontspanning op het scherp van de snee. Ook het gedynamiteerde Golden City-stijltje van Corentin Martinage kunnen we volop smaken. Voor ons mag PsykoParis de standaard worden van de euromanga.

Hopelijk hebben de volgende delen van dit drieluik een betere cover! Of toch minstens een grote sticker met "Aub, doorblader mij!" erop. Zoniet gaan we toch nog lid moeten worden van de facebookgroep "Het innerlijke telt. Maar langs buiten mag het er toch ook goed uitzien!".