Venetië 1899. De stad wordt geteisterd door een reeks wrede moorden. Ze hebben één ding gemeen... Alle moorden werden door een vampier gepleegd. De Venetiaanse politie staat machteloos, dit schreeuwt om bovennatuurlijke hulp. Het medium Letizia Giardano steekt de politie dan ook een handje toe. Zij wordt bijgestaan door onder meer Van Helsing, Bram Stoker en een boel andere kenners. Om hoofdverdachte Dracula beter te begrijpen, wordt teruggegrepen naar de principes van de ondertussen beroemd geworden dokter Freud. Niets minder dan een trauma uit de jeugd van Dracula bepaalde wie hij geworden is en hoe hij handelt. De speurtocht leidt naar Anatolië, waar Bram Stoker en een ander medium de plaats bezoeken waar de jonge Dracula gijzelaar gehouden werd.

Dit eerste deel van een nieuwe trilogie van Eric De Zang van de Vampiers Corbeyran liet ons met een dubbel gevoel achter. Misschien beginnen we best met het slechte gevoel... Zowel Van Helsing, Bram Stoker, twee mediums en Conan Doyle in twintig bladzijden introductie proppen, lijkt ons eerder een zelfmoordpoging van de scenarist dan een sterke opening van een groots mysterie. Ware het de knappe Letizia geweest, vergezeld door Bram Stoker bijvoorbeeld, dan was het een stuk overzichtelijker geweest, en we waren heus wel trouw gebleven aan de visie van de collectie 1800.

Een dubbel gevoel dus, want de jeugd van Dracula in beeld brengen, dat is bij ons geweten nog niet eerder gebeurd in de stripwereld. Wie kan je dan beter hebben dan Eric Corbeyran? Welnu, het gehakketak van personage naar personage is met name in de eerste vijftien pagina's om de kriebels van te krijgen. Nadien wist het mysterie ons zodang mee te slepen, dat we die pagina's als het ware uit ons kortetermijngeheugen gewist hebben. Bijzonder spannend vonden we overigens de speurtocht in de ruïnes van Anatolië, waar Lady Darmanson aan de hand van bloedresten op een altaar visioenen krijgt van wat er zich allemaal afspeelde, tot duizenden jaren geleden. Sterk!

Tekentechnisch kan je wat de collectie 1800 betreft weinig tot niets afdingen. Degelijke Franse school. Deze staat hier voor donkere decors, veel schaduwwerk en bijgevolg een bedrukkende sfeer. Op en top Victoriaanse horror dus. Serge Fino levert voor deze Dracula vakwerk in de lijn van de collectie.

Of Dracula - De Drakenorde een sterke trilogie zal worden, hangt sterk af van het tweede deel. Deel 1 toonde ons vooral potentieel in zijn originaliteit, maar bracht ons aanvankelijk in verwarring door een overdaad aan hoofdrolspelers. Niettemin slaat de balans overwegend over in de positieve richting, zolang het kaf maar van het koren gescheiden wordt.