In de negentiende eeuw vernieuwde Richard Wagner de opera die hij zelf liever als muziekdrama omschreef. Van Wikipedia leren we ook nog: "Wagner liet de klassieke muziek in een heel andere staat achter dan hij deze aantrof. Harmonieën die voor zijn tijd niemand had durven proberen, opera's die in bijna niets leken op wat er voor die tijd onder die naam bekend stond, orkestraties en melodieën die niemand eerder had geprobeerd, oerthema's uit de mythologie met een universele geldigheid en aantrekkingskracht." Alex Alice is niet zozeer een vernieuwer — hoewel hij in stripmiddens met Xavier Dorison de catholic fantasy definitief op de kaart zette door hun reeks Het Derde Testament — maar verdomd, wat kan hij indrukwekkend tekenen! Nu eens alle duivels en draken ontbindend in weergaloze gevechtsscènes, dan weer ingetogen intimistisch om een maxium aan emotie te tonen... Het is nog net geen overacting.

In Godenschemering, het slot van de opera-adaptatie van Wagners Siegfried, verkent Alice hemel en aarde. Zie Siegfried door de lucht klieven met zijn vliegend ros, aanschouw zijn titanenstrijd met de draak Fafnir, hoed je voor het ultieme gevecht met iemand wiens naam we hier niet prijsgeven om het leesplezier niet voor je te vergallen. Wees er ook bij om zijn beproeving voor de liefde van Odins dochter te doorstaan. In dit album van vuur, water, lucht en aarde is de opkomst van de zon van belang, een keerpunt voor de mythische wereld waarin Siegfried leeft. Dat de tekeningen daardoor meer en meer baden in het licht naarmate het verhaal vordert, ervaren we als een minpunt. Alice is op zijn best als hij zijn tekeningen kan overgieten met gitzwarte inkt. Gelukkig telt dit album tachtig pagina's en ontbreekt het niet aan dergelijke platen. Nog goed dat Dargaud ons niet extra liet betalen voor het extra gebruik van inkt.

Tegelijk met de ontwikkeling van het stripverhaal, creëert Alice een tekenfilmversie. Die invloed merk je veelvuldig bij het lezen van het album. Meermaals bedenk je je dat die of die scène ervoor gemaakt is om in beweging te zien. Toch komen die scènes op papier niet over als stilstaande frames. Alice ging voor een maximaal visueel spektakel. En daar slaagt hij moeiteloos in.

We wensen elke uitgeverij zijn Alex Alice. En elke boekenkast zijn Siegfried. Het Derde Testament is ook goed.