Dit negende deel beschouwen we voorzichtig als het laatste deel van de reeks, hoewel de auteurs in interviews al te kennen gaven in de toekomst meer te willen doen met het universum van Ythaq. Dat zou dan met kortere cyclussen zijn van telkens één of twee albums en niet noodzakelijk met dezelfde hoofdrolspelers. Die personages zijn de actieve blondine Graniet, de hautaine Callista en de blauwharige, Baudelaire debiterende dichter Narvath. In het eerste deel crashten ze met het luxeruimteschip waarop ze werkten of verbleven op de planeet waarna tal van omzwervingen en ontmoetingen gebeurden. In De Onmogelijke Waarheid ontdekken ze eindelijk de opzienbarende waarheid over de planeet Ythaq, een gegeven dat we zelden hebben gelezen in een sciencefictionreeks. Hoe dan ook is dat nog niet het grootste gevaar dat het trio en de rest van de bevolking op de planeet bedreigd. Vanuit de ruimte wordt aanstalten gemaakt om de planeet op te blazen. Je kan je wel voorstellen dat het een race tegen de klok wordt. En zo krijgt de warrige queeste uit de vorige albums alsnog een manifest doel.

Aanvankelijk begrepen we niet zo goed waar het instantsucces van Ythaq plots vandaan kwam, net zo min als we dat van bijvoorbeeld Drakenbloed of Okko begrepen. Het vergde wat tijd en bijkomende vervolgdelen om ons te overtuigen in elk van deze gevallen. In de eerste plaats slaagde wat Ythaq betreft vooral tekenaar Adrien Floch daarin. Moeiteloos zet hij werelden op papier met hun eigen architectuur, technologie, kledij en volkeren (de lispelende teddybeertjes met slagtanden zorgen voor de komische noot). Inkleurder Claude Guth schenkt er een eigen dimensie aan met quasi gepatenteerde Amazonegroene en azuurblauwe tinten. De zwierige tekenstijl oogt spontaan en sexy op de juiste momenten. Het ziet er allemaal lekker uit.

Arlestons verhaal daarentegen raakte in het begin kant noch wal. Het hotste en botste en leek van de geïmproviseerde omstandigheden af te hangen in welk lastig parket hij de helden zou brengen. Nu moeten we toegeven dat er wel degelijk een master plan achter zat sinds de eerste onthullingen over de planeet Ythaq. Dit slotdeel is een ware climax met spectaculaire gebeurtenissen, werkelijk verrassende twists en er past ook nog een vleugje romantiek bij. Eindigen op een hoogtepunt heet dat dan.