David heeft kanker. Keelkanker. Langzaam verdwijnt zijn stem. Dooft hij uit. Sterft hij... Miriam bevalt van een dochtertje. Alleen. De vader was een voorbijganger die op het juiste moment en de juiste plaats was. Louise heet het meisje, naar haar vader Louis... Paula is de tweede vrouw van David. Ze ziet haar man van haar vervreemden. Haar plaats is onzeker. Net als haar leven... Tamar is het dochtertje van Paula en David. Tastend en zoekend probeert ze de dood te plaatsen zoals enkel achtjarige flapuiten dat kunnen... David. Miriam. Louise. Paula en Tamar. Vijf gedachten, één familie. Allen zijn ze geraakt door die hoorbare ziekte. Allen proberen ze dit drama een plaats te geven in hun leven. En zo gaan ze allen op reis. Letterlijk en figuurlijk. Komen ze dichter. Vluchten ze voor zich uit, draaien ze rondjes of komen zichzelf tegen.

Vier jaar na het met prijzen bedolven debuut van De Maagd en de Neger is Judith Vanistendael terug. En hoe! Opnieuw koos ze niet voor de gemakkelijkste weg door nu een strip te maken rond haar overleden schoonvader. Maar ondanks het zwaarmoedige thema, is Toen David Zijn Stem Verloor een heel warme en gevarieerde strip geworden. Haar frisse open tekenstijl ondersteunt dit alleen maar. Elk gevoel, elk karakter heeft zijn unieke stijl. Hierdoor stuiteren haar aquarellen naar alle kanten. Van braafjes binnen de lijntjes, zoals kleurrijke illustraties in een kinderboek, over paginagrote pareltjes tot uitbarstingen van grijs. Zoekend flirt de Leuvense met Étienne Davodeau, Pascal Rabaté of de late Hugo Pratt. Alles kan. Alles mag. Alles past. Toch blijkt pagina na pagina dat Judith Vanistendael vooral een sublieme verhalenvertelster is. Ettelijke keren kon ze in de val trappen van klefheid, gemaaktheid of goedkope effectenjagerij. Maar steeds valt het verhaal aan de juiste kant van de gevoelens. Het is geleden van het even breekbare Het Jaar van de Olifant en Blauwe Pillen dat we nog zo geraakt waren door een strip.

Judith Vanistendael is erin geslaagd afscheid te nemen en de moeilijkheid ervan in al zijn aspecten zo mooi, zo poëtisch en zo pijnlijk waarheidsgetrouw vast te leggen. Dit is een album dat veel mensen nog lang zal bijblijven. Noemt men zoiets niet een klassieker?