De Batavia was het nieuwste vlaggenschip van de oppermachtige Verenigde Oostindische Compagnie. Op zijn overtocht naar Indië zonk het in 1629 nabij de Houtman Abrolhos eilanden voor de westkust van Australië. De overlevenden organiseerden zich en verspreidden zich over de verschillende eilanden terwijl ze wachtten op een hulpschip. Met de nodige bijbedoelingen drijft Jeronimus Cornelisz de sterksten en de zwaksten uit elkaar in dit derde deel. Vervolgens stelt hij eigen wetten en regels op en gaat resoluut voor een vergeldingspolitiek dat haast is ingegeven door waanzin. Hij ontdoet zich van vijanden en verraders, zwakkeren, zieken en "nutteloze monden". Eerst volgens selectie, daarna volgens willekeur. Het zeewater kleurt meer dan eens bloedrood. Mannetjes genoeg die zijn wrede plannen ten uitvoer willen brengen. Als ze het niet doen, sneuvelen ze zelf. Toch hebben Jeronimus en zijn gedwongen medestanders het knap lastig om de bewoners van Wiebes Eiland, genoemd naar Wiebe Hayes, te overmeesteren. Via omkoping lukt het niet, de bedoelde opruiming van die laatste groep tegenstanders mondt eigenlijk uit in een oorlog. Ook de mooie Lucretia plooit zich niet makkelijk om Jeronimus te behagen. Zijn laatste dagen zijn geteld, maar tot welke prijs?

In de epiloog wordt nog even in tekst meegegeven wat er met bepaalde overlevenden is gebeurd. We leren er ook dat vissers tot op de dag van vandaag nog af en toe beenderen vinden op de eilanden. Hoe en waarom de afslachting zo ver is kunnen komen, proberen Jean-Denis Pendanx en Christophe Dabitch te verklaren. Pendanx verbeeldt het in geschilderde platen die lijken op panelen van Rembrandt, vooral daar waar het donkere scènes betreft. Een beroemder voorbeeld uit dezelfde authentieke periode had hij niet kunnen nemen. 't Is bijna een volstrekt logische keuze, een die weliswaar duur moet betaald worden. Maar dan heb je ook wel een slotalbum in huis van een trilogie die een opmerkelijk stukje Nederlandse zeevaartgeschiedenis uitspit.