Op zijn zeventiende werd Nero tot keizer gekroond. Hij liet vervolgens zijn moeder Agrippina Minor vermoorden, liet zich scheiden van Claudia Activia en huwde zijn maîtresse Poppaea Sabina. In de jaren daarvoor ging het goed met de stad Rome en het Romeinse Rijk. Vrede en welvaart voor iedereen! Nero kreeg hiervoor het deskundig advies van Seneca en Burrhus. Tegenwind kreeg hij niet, of daar stak hij wel een stokje voor. Hij liet zich dan ook de godenstatus welgevallen die zijn naasten hem toekenden. Je zou het voor minder hoog in je bol krijgen. De periode van Burrhus' dood tot kort na de grote brand die Rome in de as legde behandelden Philippe Delaby en Jean Dufaux in de tweede cyclus van de reeks Murena. In de volgende cyclus mogen we ons volgens de geschiedenisboekjes verwachten aan de bouw van een immens en luxueus paleis (de Domus Aurea) waarmee de keizer nog meer haat onder de bevolking verwierf. Het vergrootte ook de financiële crisis (jawel, da's van alle tijden) die ontstond door de wederopbouw van Rome. Nero liet dan nog stomweg een ongeveer veertig meter hoog standbeeld van zichzelf houwen. Het kwam tot een complot dat Nero wist te verijdelen. Maar zover zijn we dus nog niet, we wensen niet de rest van zijn levensloop uit te schrijven.

Nochtans beschouwen we Murena minder als een historische reeks over de befaamde Romeinse keizer en zijn jeugdvriend Lucius Murena dan wel als politieke soap over de vrouwen die hem hebben beïnvloed, ten goede en ten kwade. Dat ze er dan ook nog eens zo fraai uitzien als Delaby ze vereeuwigt, doet hen extra in de kijker lopen. Poppaea is zo mogelijk nog groter venijn dan Agrippina. En Murena vindt de liefde bij Acte, een ex van Nero. Wanneer hij haar verliest aan een centurion die Nero aan haar koppelt, drijft Murena's zoektocht hem naar Gallia waar een opstand tegen de Romeinse overheersers dreigt.

Dufaux blijft opmerkelijk trouw aan de geschiedenis, maar legt zijn eigen accenten bij de diverse gebeurtenissen. Hij laat dikwijls een ander licht schijnen op de historische figuren door zijn interpretaties in functie van een oerdegelijk epos uit te werken. Zo leren we manipulator Nero ook kennen als een grotendeels gemanipuleerde, getormenteerde ziel. Wie te veel lof krijgt toegezwaaid, waant zich gevaarlijk onschendbaar, is een les die we uit deze tweede cyclus kunnen trekken. Bij deze vragen we geen staande ovatie voor het aan elkaar gewaagde duo Delaby-Dufaux (de ene sluist er bijvoorbeeld eerbetonen aan Ben Hur in die de andere voor hem bedenkt), een beleefd applausje houdt hen met de voeten op de grond. Ze hebben immers nog heel wat jaren voor de boeg om ons van meer knallers van albums te bedienen.

Hoe mooi de integrale albums van Dargaud ook zijn, we kopen ze toch voornamelijk bovenop de softcoveralbums die we al hebben voor de extra's. Een gloednieuwe, speciaal gemaakte cover is één zaak, bonuspagina's met lekkers een andere. In dit geval valt het wat tegen. De Murena-integrale biedt geen talloze extra's. Een covergalerij van de vier albums zonder de titels erop en enkele schetsen van verschillende personages maken er amper een volwaardig portfolio van. Maar mooi uitgegeven is de bundel dus wel!