Hiep hiep hiep hoera. En Wayne, die is jarig en o wat zijn we blij. Hiep hiep hiep hoe...ra. Maar waar is Wayne? Shelton?! De Vietnamveteraan had helemaal geen zin om uitbundig zijn verjaardag te vieren. Teruggetrokken op zijn yacht, zeilde onze playboyhuurling in de Californische Golf. Tot er boven hem een vliegtuig opdook dat een schaars geklede schone aan een parachute dropte. De blonde bimbo klom aan boord, en deed onmiddellijk haar naam alle eer aan. En zoals het hoort in een modern sprookje, rinkelde achteraf zijn gsm. Het was Waynes vaste partner in crime, Honesty. Ze vroeg of hij haar verjaardagscadeau kon smaken. Dit is ware vriendschap. Maar Honesty had ook minder goed nieuws. Luitenant Pauline Keller, de dochter van een oude kennis (een miljardair) van hen, is ontvoerd tijdens een missie in het noordoosten van Irak. De ontvoerders vragen een losgeld van maar liefst twintig miljoen dollar. In ruil voor een paar miljoen wil Wayne die overdracht wel doen, maar hij krijgt de toekomstige ex van Pauline als een blok aan zijn been mee.

De Losprijs is al het tiende album van Wayne Shelton, en eindelijk heeft de reeks zijn ware gelaat onthuld. Ondanks alle goede bedoelingen in de vorige albums ten spijt, is Wayne Shelton het best te genieten als hij een pulpscenario met enkele gratuite overdrijvingen krijgt voorgeschoteld. Ook topscenarist Jean Van Hamme lijkt dat te beseffen. Er zit meer humor, seks, dwaasheid in dan ooit te voren. Neem nu de titel. De laatste keer dat we het woord "losprijs" onder ogen zagen, was in Hebreëen 2:4. Die bijbelse interpretatie van het banalere "losgeld" past wonderwel met de hele opzet van deze B-strip. Ook alle figuren en situaties zijn net genoeg over the top om het geheel met een knipoog te bekijken. Dit is James Bond met een waterpistool. En tekenaar Christian Denayer? De man die ons een van de meest campy series ooit schonk — herlees gerust de eerste delen van De Brokkenmakers — kwijt zich voorbeeldig van zijn opdracht. Zijn klassieke stijl en paginaopbouw zit de serie als gegoten en geeft het de nodige serieux.

Wayne Shelton is een pracht van een parodie op zichzelf. Zalig.