1983, op een boekenbeurs maakt de succesvolle schrijver Bernard Chalenton kennis met wellicht zijn 'superfan' Claudine. Met de tranen in haar ogen biecht ze op dat het haar vurigste wens is dat ze ooit een zoon of dochter krijgt die een succesvol schrijver wordt want zelf ontbreekt ze het talent om even prachtige boeken te schrijven. In zijn opdracht wenst Chalenton het met haar mee. 2005, Claudine is opgenomen in een kliniek. Ze maakt voor het eerst kennis met haar dochter die sinds haar geboorte werd opgevoed door een pleeggezin. Al die tijd stond het leven voor Claudine stil. Ze is verknocht aan haar gesigneerde boek dat ze altijd bij 'r heeft Haar eerste vraag aan dochter Colette is hoe ver ze staat met het schrijven van haar roman. Colette besluit de uitdaging aan te gaan en schrijft een roman. De band met haar moeder is hersteld. Claudine stuurt het manuscript op naar haar grote idool, en daarna niets meer. Een jaar later maakt Chalendon zijn grote geslaagde comeback met een roman die we van elders kennen. De jonge Frédéric begint kort daarop voor hem te werken door teksten te herschrijven, maar het botert niet tussen de twee. Meer aandacht heeft Chalendon voor Frédérics knappe vriendin Carla. Hoe meer Chalendon zijn assistent vernedert, hoe meer hij Carla opvrijt. Ondertussen bekampen herten elkaar in de naburige bossen van het landgoed waar Chalendon woont. De bronstijd is aangevat. De mannetjesdieren strijden met elkaar voor de vrouwtjes.

Na het uiteindelijk wat mindere tweeluik Orval is Jean-Claude Servais weer helemaal terug met een sterke psychologische thriller op het scherpst van de snee. Terwij hij in buitengewoon mooie platen het leven van de herten vastlegt, gaat het er even hard aan toe tussen de protagonisten, maar dan enkel in woorden: in beledigingen, vernederingen, verwijten, beschuldigingen en onthullingen.

Mens en natuur vormen een rode draad in het œuvre van Servais. In De Laatste Bronst zijn beide opnieuw aantrekkelijk in beeld gebracht. Geweien van herten verstrengelen zich met elkaar terwijl naakte lichamen in elkaar opgaan. Servais maakt van jou een observator en een voyeur. De ene keer sla je een roedel herten gade alsof je een natuurdocumentaire bekijkt, een andere keer volg je Carla die poedelnaakt een plons maakt in de kasteelvijver. Twee mannen loeren naar 'r door een verrekijker, jij bent de derde toeschouwer. Je zal geen plekje van haar lichaam overslaan, durven we te wedden.