Nu de ware aard van feeks Melanie in de openbaarheid is gestort, is Karin ook haar vriendje Dan kwijt. Een nieuwe liefde vond ze in de coole albinojongen Albin. Ze past haar hele look aan en wint aan populariteit. Bovendien laat ze zich niet langer doen door de kwelgeesten Vicky en Jenny. Haar twee voormalige 'beste vriendinnen' hebben natuurlijk liever dat alles weer bij het oude is. Ze willen de vriendschap herstellen (want wie maakt anders hun huiswerk?) en helpen Dan Karin te herwinnen. Het loopt allemaal niet van een leien dakje. Maar het is niet allemaal rozegeur en maneschijn voor Karin. Dan spookt opnieuw in haar hoofd en ze laat haar zijn avances min of meer welgevallen. En wat scheelt er met Albin? Hij torst een geheim, zo lijkt het. Niet van die aard dat hij een extra hoofd heeft, maar iets uit zijn verleden kan kwalijke gevolgen hebben. Ook voor Karin. Hij is trouwens op meerdere fronten oneerlijk tegen Karin.

Toch bizar dat we zo sterk meeleven met figuurtjes die zijn opgebouwd uit primaire lijnen en vormen. Gigantische oogballen boven piepkleine neusjes, wijde monden, simpele handjes, een S-lijn als lichaam en twee bolletjes als borstjes. Sexy klinkt deze beschrijving niet, op papier zijn de meisjes dat wel. Vicky en Jenny zijn nog altijd Vicky en Jenny. dat zegt genoeg. De meeste aandacht gaat naar hen, hoewel Karin de spilfiguur is en blijft. Omdat ze nog schoolmeisjes zijn, is het niet opzienbarend hoe snel de personages evolueren. Karin is in een mum van tijd zelfzeker geworden. Ondertussen vernemen we meer uit de prille schootijd van de drie klasgenoten wat weer een extra dimensie geeft aan hun huidige karaktervorming. Mooie Navels is bijgevolg allerminst een ordinaire gagreeks waaabij alle personagetyperingen op voorhand vastliggen en waar niet meer vanaf geweken wordt om de formule niet te verstoren. Al blijven Vicky en Jenny nog altijd Vicky en Jenny, of zeiden we dat al?

Mooie Navels blijft verrassen, dat is wel het minst dat je kan besluiten.