Hier zijn we dan. Het begin van de laatste cyclus van de vier elementen. Het luchtledige wordt er als vijfde cyclus nog aan toegevoegd. Water, aarde en lucht hebben we al gehad. Nu zouden we in het vuur gaan springen! Explosies, vlammen, ontploffingen,... zouden ons deel zijn. Dit tweeluik zou ons op onze grondvesten doen beven! Maar Okko heeft er een handje van weg om ons op het verkeerde been te zetten. Sinds de samoerai zonder meester zijn rechterhand kwijtspeelde, kijkt hij anders tegen het leven aan. Hij is rustiger geworden. Weg vuur. Weg passie. Samen met zijn heterogeen groepje demonenjagers is hij naar het gebied van het keizerrijk Pajan getrokken. Twee van de vier grote clans van Pajan hebben in het diepste geheim besloten dat hun beider erfgenamen met elkaar zouden huwen. Daarmee verstevigen ze in één stoot hun heerschappij en verstoren er de delicate orde. Logisch dat de plaats waar de ceremonie wordt gehouden angstvallig geheim wordt gehouden. Meer nog, een speciale garde bestaande uit de honderd dapperste samoerai van de twee families zorgt er voor de veiligheid. Okko werd speciaal aangeworven als het honderdeneenste zwaard. Als een torenvalk houdt hij zich op de achtergrond en bekijkt het spektakel rond dit gedwongen huwelijk. Wat hij ziet, stelt hem niet gerust.

In amper vijf jaar tijd is Hub met zijn fantasyroninverhalen uitgegroeid tot de absolute topper van uitgeverij Silvester. Zelfs in die mate dat de eerste druk van het debuut van Okko aan pure antiquariaatsprijzen wordt verhandeld op gespecialiseerde sites. Ook als je dit deel leest, merk je dat zijn succes niet zomaar uit de lucht is komen vallen. De tekeningen knetteren nog altijd van de fijn uitgewerkte details, de kleine humormels en de stoïcijnse mimieken. Maar Hub voegt er in dit deel een flinke scheut Jerome K. Jerome Bloks aan toe. Net zoals de jongste verhalen van onze held op zijn solex, zijn de albums wezenlijk dikker geworden. En ook Hub gebruikt zijn extra pagina's — het verhaal telt nu 64 pagina's — puur om de sfeer weer te geven. Kleine observaties, weidse vergezichten, een korte beschrijving... Het zijn allemaal zaken die het verhaal niet voortstuwen, maar die het album diepte en lucht geven. De Fransman doet dit echter niet vrijblijvend. Als een meute uitgehongerde wolven cirkelt hij rond zijn prooi heen, af en toe even uithalen, om uiteindelijk op het eind van het album het helemaal af te maken. Daar is eindelijk het vuurwerk. Daar is eindelijk het vuur. Dat is de kern!

Mede dankzij deze nieuwe aanpak bevestigt Okko hiermee moeiteloos zijn status van topper. Knap.