In Afrika wordt de energieke jongeling Slimane opgemerkt als een goeie voetballer. Een belangstellende geeft 'm zijn adres en houdt 'm voor dat een scout 'm misschien zal komen halen. "Maar als je zelf naar Frankrijk kunt komen, is dat beter", voegt-ie er nog aan toe. Meer heeft Slimane niet nodig om met een vriend illegaal over te vliegen. Op het vliegveld in Frankrijk wordt-ie net niet bij de lurven gevat door de politie. Maar hij staat er nu alleen voor. Een zwarte wil 'm helpen. En zo komt Slimane in het illegalencircuit terecht om her en der klusjes op te knappen. Ondertussen bereiden drie oudere heren voor de laatste keer een grote slag voor als gangster door een geldtransportwagen te overvallen. De jongere mastermind achter de overval, Zinedine, verliet nog maar net gevangenis, maar de heren zijn niet onder de indruk van de explosieve wreedaard en bedriegen 'm waar-ie bijstaat. Zinedine is furieus en zint op wraak. Niet veel later kruist het pad van Slimane dat van de drie ouwe rakkers. Want ondanks alles is 't een kleine wereld.

Net zoals de ritmische titel al aangeeft, leest Laat die Bassen Beuken, Bruno! als een gangsterstrip op speed, als een stadswestern met veel slechteriken en een witte raaf... die zwart is. Aan het pompende tempo van Lola Rennt of net zo goed Baru's eigen meesterlijke Vluchtweg naar de Zon ontploft het verhaal als een splinterbom met veel geren, geschiet, achtervolgingen en een knaller van een slot met een happy end als epiloog. Zo lezen we onze Baru graag, zie.