Drie jaar. Drie jaar is het al geleden dat het tweede deel van De Grote Dode ons bij het nekvel greep. Drie jaar is een eeuwigheid in de stripwereld waar wekelijks tientallen reeksen op ons losgelaten worden. En toch pakte uitgeverij Glénat in Frankrijk groots uit om deel drie van De Grote Dode te promoten. Zo werd ondermeer de Parijse metro omgetoverd tot een sinister hol waar Blanche met een fel wit licht achter haar ogen de slaapdronken forenzers aanstaarde. Voor één keer is die hele marketingrimram terecht. De Grote Dode is een goede reeks die het verdient gelezen, verslonden en gekoesterd te worden.

De Grote Dode is het geesteskindje van Régis Loisel, en dat voel je. Net zoals in Magasin Général neemt hij je argeloos mee op wandel in zijn wondere wereld. Stapje voor stapje. Maar De Grote Dode is een valse trage. Als je even achterom kijkt, en het verhaal probeert na te vertellen, verslik je je haast. Het begon immers allemaal in een klein dorpje in Bretagne waar Erwan gretig luistert naar een oude knar die het ene verhaal na het ander vertelt over het beruchte kleine volkje. En ja je raadt het al. Samen met een toevallige voorbijgangster Pauline verzeilt Erwan in deze parallelle schijnwereld vol feeën, saters en kobolden. En ergens onder een gigantisch skelet gebeurt het. Daar, onder die grote dode, wordt Pauline zwanger. Wat later zien we Erwan terug in zijn Bretoens huisje. Wat daaréén dag leek, bleek hier jaren te geduurd te hebben. En waar is Pauline? Misschien in Parijs... De hoofdstad ligt er vervallen bij. Wat is hier gebeurd? Bovendien is Pauline spoorloos. Na een intense speurtocht vinden Erwan en Gaëlle, de boezemvriendin van Pauline, haar terug. Ze is een schim van zichzelf. Schichtig vertelt ze hoe ze na een zwangerschap van amper drie maanden beviel van een dochter Blanche die er nu al uitziet als een vijfjarige. Een spierwit kind met doordringende ogen die dood en verderf zaaien. Pauline is bang. Doodsbang.

Het concept van een volwassen, klein meisje dat haar moeder doodsangsten doet uitstaan, kennen we allemaal. Maar het is geleden van Thorgals Alinoë dat we er nog zo door aangegrepen zijn. Doordat Loisel elke karikatuur vermijdt, vereenzelvig je je probleemloos met de personages. Blanche zou je zelfs op sommige momenten, een grote knuffel willen geven. Tekenaar Vincent Mallié voelt het scenario feilloos aan. Zijn ruime tekeningen stralen de frisse sensualiteit uit van een nonchalante Loisel. En dit in tegenstelling tot zijn andere reeks, de prequels van Op Zoek naar de Tijdvogel waarin Bulrog straks weer op het voorplan zal komen en waar de Fransman de meester te veel wil imiteren. Mallié lijkt trouwens zijn keuze gemaakt te hebben. Deel 4 is nu al halfweg. Laat maar komen!