In Green Manor komen Britse Lords en andere hoge heren zoals rechters, officieren, politiechefs, advocaten en dies meer regelmatig over de vloer om er een sigaar of pijp te roken, een glaasje te drinken, de krant te lezen en te keuvelen over de actualiteit. Het zijn respectabele mannen met aanzien en geld, die nog geven om eer en reputatie. En goh, wat lijken ze zich te vervelen in hun risicoloos milieu. In elk van de zestien kortverhalen komt een stelling ter sprake over misdaad en straf, gerechtigheid en criminaliteit en hoe de logica te verschalken. Een moord zonder lijk, de perfecte moord, moord in opdracht, geraffineerde moorden, seriemoorden zonder seriemoordenaar,... Fabien Vehlmann heeft voor elk verhaaltje een afwijkend gegeven bedacht dat in de beste traditie van Britse misdaadauteurs als Arthur Conan Doyle en Agatha Christie past. De heren van stand proberen ofwel mysterieuze moorden op te lossen ofwel plegen ze die zelf. Als weddenschap gaan ze desnoods elkaar te lijf. Een grappig voorbeeld zijn twee heren die de perfecte moord willen uitvoeren en tijdens een heftige brainstormsessie beslissen om de populaire Arthur Conan Doyle op een toespraak te vermoorden met maar liefst 21 hellebaarden die uit een toren worden afgevuurd. Wanneer Doyle op de toespraak een journalist uitlacht die hem vraagt of de diefstal van de hellebaarden inspiratie kan bieden omdat hij dat een lomp voorwerp met belachelijke pompons vindt, haasten de twee master minds zich naar de toren om hun val onschadelijk te maken.

Hoe geraffineerd en zorgvuldig voorbereid de moorden soms ook zijn uitgevoerd, hoedt Vehlmann er zich wel nog voor om de daders gepast te straffen. In die gevallen worden de "misdaadkroniekjes" kleine parabels waarin Boontje om zijn loontje komt. In andere gevallen krijgen de heren bijvoorbeeld zonder dat ze het weten lik op stuk van hun echtgenotes wanneer een van hen haar brutale man doodt. De echtgenotes spannen samen om er een ingewikkelde moord van te maken waarbij de heren na heel wat deductie een oplossing bedenken die ze unaniem aanvaarden. De dames verkneukelen zich achteraf over hun vindingrijkheid.

Dat de verhalen zich eind jaren 1860 tot eind 1890 afspelen, versterkt vooral het humorgehalte. In de stijve middens komt gezichtsverlies dubbel zo hard aan. Leedvermaak op zijn best. Vehlmann betoont zich als een briljante bedenker van ingenieuze plotjes die heerlijk zijn uitgewerkt. De drie voorheen in de imiddels opgedoekte collectie Vrolijke Vlucht verschenen albums zijn nu gebundeld in een mooi verzorgd boek dat iets kleiner is. De cover ziet eruit als een oud ingebonden dagboek en zo voelt het ook aan. Een extra katern met schetsen en platen in potlood geven de indruk dat Denis Bodart niet over één nacht ijs ging om zijn kunde aan te wenden. Zijn personages zijn losjes op papier gezet. Hun snorren mogen dan wel de expressies op hun mond bedekken, uit de rest van het gezicht tot hun hele houding kan je makkelijk hun verbetenheid, ongenoegen of monkelende lachjes afleiden.

Green Manor is een overtuigende budeling die het moet hebben van de "goed gevonden"-impact. Vaste personages zijn er niet, een bonte verzameling verrassende climaxjes zijn er in veelvoud, zestien keer om precies te zijn. En laat nu net deze maand een nieuw verhaaltje in het stripweekblad Spirou zijn verschenen!...