Na het 'tussendoortje' De Ideale Man hoopten we dat de volgende strip van Daniel Clowes weer die grandeur van een Ghost World, David Boring of Like a Velvet Glove Cast in Iron zou hebben. Met Dodelijk Wapen is 'm dat weer niet gelukt.

In Clowes' nieuwste trekken twee studenten met elkaar op die de goegemeente als losers of watjes zou beschouwen. Andy is een zwijgzame jongen wiens ouders zijn gestorven. Hij woont in bij zijn opa. Hij komt amper voor zichzelf op en dan nog weinig overtuigend. Vrienden hefet-ie niet, behalve Andy, de typische babbelaar die het allemaal beter weet en door zijn grote mond dikwijls in de problemen komt. Vergelijk 'm met de personages die acteur Jonah Hill (Superbad, Knocked Up) ze meestal neerzet. Ze worden samen een superheldenduo wanneer Andy ontdekt dat hij buitengewoon sterk is geworden na het roken van zijn eerste sigaret. In een nagelaten doos van zijn vader staat de ware toedracht tot zijn plots verworven kracht. Op de koop toe krijgt hij een wapen waarmee hij levende wezens in rook kan doen opgaan. Het duo maakt er geen gewoonte van om 's nachts tussen flatgebouwen te slingeren of in donkere steegjes bandieten een pak rammel te geven. De misdaad lokken ze aanvankelijk zelf uit door bijvoorbeeld een portefeuille met geld op straat achter te laten en de gelegenheidsdief aan te pakken (wat overigens een zielige vertoning wordt). In de directe omgeving van Andy en Louie zijn er bovendien personen die gevaar lopen om onschadelijk te worden gemaakt door hun negatieve houding tegen de twee jongeren die je in andere scènes op oudere leeftijd ziet.

Een superheldenstrip op de wijze van de chef, zijnde Daniel Clowes, moest wel iets atypisch opleveren. Maar net zoals in voorgaande strips blijven conversaties, ongemakkelijke relaties, mijmerende monologen en kleinburgerlijkheid de boventoon vieren. Daar blijft Clowes consequent in. De hele essentie van Dodelijk Wapen en eigenlijk Clowes œuvre kan je eigenlijk al op een van de eerste pagina's lezen. Een man laat een papiertje op straat valen en een andere man (Andy op latere leeftijd) vraagt 'm bits om dat op te rapen. Het uitdagende antwoord leidt naar een repliek waarin onbegrip, zelfreflexie, verwaandheid en cynisme schuilen. Allemaal goed, maar 't is niet nieuw. En van een auteur als Clowes verwacht je steeds vernieuwing.