Het vorige afgeronde verhaal in de reeks Legenden van Troy of De Werelden van Troy (de overkoepelende reekstitel varieert) viel ons tegen. Niet alleen de tekenstijl van Eric Cartier lag ons niet, maar ook het ietwat onnozele verhaal van De Zoektocht van Alunys vonden we ondermaats. Reis naar de Schaduwen is daarentegen op alle vlakken stukken beter. Misschien komt dat wel door de verenigde krachten van de vrouwen achter dit album, zijnde tekenares Virginie Augustin (Alim de Leerlooier) en de mooie hulpscenarist Audrey Alwett, voor een album over een vrouw. Op de cover en backcover blunderde Uitgeverij L wel door Alwett als tekenaar te vermelden.

Op vraag van Augustin om een verhaal rond de dood te schrijven, bedachten de scenaristen een eigen versie van Orpheus en Eurydices. En dat gaat ongeveer als volgt: Iedereen besliste dat Dyssëry met Foris moet trouwen. Iedereen, behalve Dyssëry. Om te ontsnappen aan haar huwelijksnacht kiest ze voor de ultieme oplossing: zelfdoding. Daarna vinden we haar terug in de Vallei van de Schaduwen waar de zielen van overleden personen een eigen strijd voeren. Dyssëry kan nog net meevaren op het schip dat haar naar gene zijde vervoert. Al wie niet aan boord kon, wordt verslonden door draken. Een keer ze op de plaats van bestemming is beland proberen zombies, vampiers en andere ondoden haar te overhalen om voor hun soort te kiezen want in haar keuzes is ze voortaan vrij. Het monstertje Zebl is meer geïnteresseerd in haar blote billen, maar die krijgt hij niet te zien, net zo min als haar borsten of dat andere goed. Toch blijft hij hulpvaardig en trekt verder op met de aan maturiteit winnende Dyssëry. Ze kan zelfs elders aan de bak als actrice waardoor haar grote droom uitkomt. Haar huwelijk liep namelijk uit op een vernederende afstraffing want enkel mannen en hoeren mogen toneel spelen. Helaas voor haar hebben haar nieuwe collega's andere plannen met haar. Ondertussen doet haar echtgenoot er alles aan om Dyssëry terug te vinden want zij behoort hem toe.

Bij Christophe Arleston zit de humor regelmatig in de dialogen. In dit geval klinken ze weer als muziek in de oren. Nu en dan een lachje onderbreken de vlotte lezing. Ook Augustin heeft er duidelijk zin in. Vooral in de aankleding van de personages en de decors (veelal met Aziatische invloeden) amuseert ze zich zichtbaar. Op het einde van Alim de Leerlooier was ze afgepeigerd en haastte ze zich naar het einde toe. Een nieuwe cyclus zal zij niet meer tekenen. Als ze het nog kan opbrengen om afgeronde verhalen zoals Reis naar de Schaduwen te maken, dan is dat geen verlies.