In een vuile zeemanskroeg zitten enkele ongure types elkaar sterke verhalen op te dissen. De kerel met een rode baard kijkt vervaarlijk onder zijn zwarte hoed uit. Wat later smijt de bonk Killing Howie een afgehakt hoofd op tafel. Geloof je het nu dat éénoog dood is! Het vervolg laat zich raden. De eerste stoelen en tafels vliegen in de lucht. Zuchtend staakt de wulpse Bonnie haar lesbische bondagespel. Damn. Howie heeft haar hulp nodig. En wat later wordt de kroeg helemaal kort en klein geslagen. In het huis ernaast probeert kapitein Dan Dark de verleidelijke Mahalia te overtuigen een geheimzinnige schatkaart te ontcijferen. Zoals verwacht, wil ze niet meewerken. Uiteindelijk zit er maar één ding op, en dat is haar ontvoeren. Een paar minuten later lopen een vastberaden kapitein, een sadomasochistische lesbo en een beer zonder manieren richting hun schip, de Black Joke. Klaar om af te varen richting hel. Zou dit misschien een piratenstrip zijn?

Piratenvlag is natuurlijk een piratenstrip. En zoals elke goede zeeroversstrip haalt het de mosterd bij het fantastische Schatteneiland. Maar topscenarist Eric Corbeyran doet meer. Hij overdrijft. Elk maniertje, elke beweging en elk uitgemolken thema wordt aangedikt. En zo komt het onvervaarde trio terecht in een maalstroom van fantastische avonturen. Een blinde kaartlezer, vraatzuchtige monsters, kannibalen,... Kortom, niets blijft de reizigers van dit sterrenschip gespaard op hun missie, om de wereld te verkennen, nieuw leven en beschavingen te ontdekken, om uiteindelijk boldly te gaan where no pirate has gone before. Piratenvlag is gelukkig meer dan een aaneenschakeling van subtiele en ronduit boertige grappen. Het is vooral een goed doordacht scenario, aan een immense rotvaart verteld.

Tekenaar Brice Bingono pakt hier uit met een realistische stijl die zweemt naar Claire Wendling, Régis Loisel en natuurlijk Matthieu Lauffray. Niet voor niets heeft de strip dezelfde stijl en thema als de piratenstrip van het moment, Long John Silver. Maar net zoals zijn scenarist parodieert Bingono met klasse. Eerst komt de tekening, de kadrering, de lichtinval,... en dan pas de subtiele overdrijving. Neem nu de cover. Geef toe dat ook jij initieel dacht de nieuwe Drakenbloed of Hannibal Meriadec in handen te hebben. Dit is vakwerk over de ganse lijn.

Wat Krän was voor de fantasy, is Piratenvlag voor de piratenstrip. Namelijk een serieuze trap onder de kont, en een welgekomen kwalitatieve verfrissing in een uitgebloed genre. Je weet wat je te doen staat.