Aanvankelijk is Tatanka nog te vergelijken met de film Outbreak, waarin een aapje met het ebolavirus voor een pandemonium zorgt. Als dan ook nog eens een schuimbekkende, dolle hond opduikt, flitsten belden van Cujo aan ons netvlies voorbij. Maar bovenal is de horror- en actiethriller origineel genoeg om het niet als een na-aper te beschouwen.

Een drieste groep dierenbeschermers opereert onder de naam Tatanka (indiaans voor bizon, herbekijk de film Dances with Wolves). Ze begeven zich op het slappe koord van het aanvaardbare en het ontoelaatbare om actie te ondernemen. 's Nachts breken ze in een bedrijf in om er proefkonijnen te bevrijden. Maar ze treffen alleen lege kooien aan. Verdacht! Wanneer ze betrapt worden, slaat de impulsieve en agressieve Kim een bewaker bijna dood. Een van de Tatanka-leden is een geïnfiltreerde journalist die een onderzoek voert naar dierenrechtenorganisaties. Ze moesten eens weten dat hij thuis liever hamburgers eet. Ondertussen leren we de actiefste leden met wie hij optrekt beter kennen. En da's niet altijd van hun fraaiste kant. Geena en Tyrone moeten zorgen voor hun vader die al vijftien jaar treurt om zijn overleden vrouwen. Hij drinkt zich steevast lazarus. Kim is nog een meisje, maar dan eentje met zelfdestructieve neigingen. Ze snijdt zichzelf met een scheermesje in de armen. Deze vier raken betrokken in een onfrisse zaak die het leger liever geheimhoudt. Maar het is al te laat: de eerste slachtoffers van een verschrikkelijk virus bloeden dood.

Wie niet houdt van fanatieke extremisten die meedogenloos te werk gaan voor de in hun ogen goede zaak (al valt er niets af te dingen aan het bestrijden van dierenleed), zal zich eerst ergeren aan de jongeren die een mensenleven ondergeschikt achten aan een dierenleven. Zo kennen we er nog wel een paar. In de verdere ontwikkeling van het verhaal begin je Tatanka te lezen als een onvervalste trhiller met overtreffende trappen van spanning en mysterie.

Het realistische tekenwerk van Gaël Séjourné is van B-garnituur. Hij zal nooit prijzen winnen of potten breken, maar functioneel is hij wel. Zijn tekeningen zien er goed uit, hij doet moeite om goeie camerahoeken uit te kiezen en er valt niets negatiefs op te merken aan de afwerking. Foutloos parcours, maar ook wel een beetje zoutloos. Voor Joël Callède daarentegen hebben we al eerder een gouden toekomst voorspeld. Ondanks het stopzetten in vertaling van het nochtans interessante Damocles, dat nu ook in het Frans na vier delen is afgelopen, bewezen de slasherreeks Halloween en de gevangenisthriller High Security dat hij oog heeft voor zowel een stevig onderbouwd verhaal als de psychologie van zijn personages. Dat belooft voor zijn bijdrage aan de reeks XIII Mystery want ook Jean Van Hamme onderkende zijn kwaliteiten als scenarist.