Had Blloan de eerste drie delen van Jazz Maynard niet in een bundel uitgegeven, dan hadden we er geen idee van wat voor kemel Dargaud, die andere uitgever die onder het dak van Ballon Media resideert, heeft geschoten. In plaats van drie keer op rij te kunnen scoren, doet Blloan het nu éénmaal. De gemiste kans voor Dargaud is een voltreffer bij Blloan. Waarom het mindere Metropolitan (om maar een voorbeeld te noemen) dan wel vertaald raakt, begrijpen we niet.

Soit, we houden het positief. Na tien jaar keert trompettist Jazz Maynard, een coole motherfucker, van de VS terug naar El Raval, de Barcelonese wijk waar hij is geboren en getogen. Hij trok toen op met tuig en wilde liever op eigen houtje boefje spelen dan zich in te laten met de misdaadorganisatie die er de plak zwaaide. Zijn ene vriend Teo ging eveneens niet in op het aanbod van 'De Advocate' om voor haar te werken, zijn andere kameraad Judas daarentegen wel. Tegenwoordig is Jazz nog altijd een dief waarbij hij dermate gesofisticeerd materiaal gebruikt alsof hij de gadgets van James Bond heeft gepikt. In die tien jaar liet Jazz niets van zich horen. Bij zijn thuiskomst is er amper wat veranderd: de wijk zwicht voor de plaatselijke maffia, de politie en het bestuur zijn gecorrumpueerd, prostitutie tiert er welig. En tegelijk is er heel wat veranderd: een zekere Lorenzo en zijn met katana's zwaaiende lijfwacht zwaaien de plak, een witte raaf in het politiekorps brengt als flamboyante commissaris schade toe in de gelederen van de maffia en gebruikt daarbij al eens onorthodoxe methodes door in niets anders dan zijn slip boeven tegemoet te treden, Judas heeft zich opgewerkt tot een hoge pief binnen de organisatie terwijl zijn knappe lief als journaliste de corruptie en de schandalen aan de kaak stelt. Jazz' zusje Laura raakte door een drugsverslaving in een zeer onfris prostitutienetwerk waarbij ook minderjarigen gevangen worden gehouden en misbruikt. Tijd voor Jazz om in actie te schieten... en hoe!

Door de drie verschenen delen in één bundel uit te geven, valt de lichte stijlevolutie op. De gezichten in het eerste deel zijn lang niet zo zelfzeker op papier gezet dan in de volgende delen. Ergens doet Rogers wervelende stijl wat denken aan Hugues Labiano (Black Op) zonder de grote kinnen. In de vele actiescènes echter kent Roger zijn gelijke niet. En 't gaat er bijwijlen bloederig aan toe met doormidden gesneden lichamen, afgehakte hoofden of schoten van dichtbij. Zijn kleurenpalet is sober en sfeervol. Het zuiderse Barcelona heb je op die manier nog nooit van z'n 'rioolkant' gezien. Nog een geluk dat Rogers dames — allen gezegend met een, hmm, geprononceerd voorkomen — eruit zien als Halle Berry.

Dat Spanje wel meer paradepaardjes heeft voortgebracht leerde ons uitgeverij Dargaud wel. Blacksad, Djinn, Het Teken van de Maan, allen prachtstrips van Spaanse auteurs. Met tekenaar Roger vormt scenarist Raule een ideale tandem. Giet de tv-reeks The Wire, de gangsterfilms van Quentin Tarantino, een beetje The Godfather van Francis Ford Coppola en nu we toch bezg zijn ook nog het talent van regisseur Sam Peckinpah — want Jazz Maynard leest als een stadswestern — in een shaker en hoed je voor een explosief goedje. Maar wel eentje die verduiveld lekker smaakt met een knaller van een afdronk.

Sinds 2007 verscheen er in het Frans elk jaar een los album van Jazz Maynard die in 2010 werden gebundeld als een Barcelona-trilogie. Datzelfde jaar kwam er nog een vierde album uit, een one-shot dat over de verdere belevenissen van het ensemble hoofdpersonages gaat. Kan Bllaon toch nog een bijkomende keer scoren... maar wanneer? Samen met het verrassende Black Page vinden wij het intelligente misdaaddrama Jazz Maynard alvast de beste uitgaven van Blloan tot nu toe.