53 wordt Philippe er. Iedereen is er op het gezellige feestje: zijn kinderen, vrienden, zelfs zijn ex-vrouw. Maar nog maar net heeft hij zijn cadeau gekregen of de telefoon rinkelt. De mededeling van het kantoor is sec, maar duidelijk: Philippe is ontslagen. In een mum van tijd is hij alles kwijt. Ook zijn huis, want die was van de zaak. Met de hulp van vrienden en familie probeert hij uit de put te geraken.

Jean-Pierre Gibrat maakte vooral naam met strips die zich in de woelige tijden van de vorige eeuw afspeelden (Het Uitstel, Elke Raaf Pikt, Mattéo). In Eerlijke Lui kiest hij voor een actueel thema: de mondialisering en de sociale drama's die daar het gevolg van zijn. Jonge vijftigers vallen zonder werk en hoewel ze nog boordevol energie zitten, is het bijzonder moeilijk om nog een nieuwe job te vinden. Dit heeft niet enkel financiële implicaties, ook voor het zelfvertrouwen is dit nefast.

Toch is dit eerste deel van Eerlijke Lui geen deprimerende strip. Gibrat, die voor de eerste keer een scenario schreef zonder zelf de tekenpen in de hand te nemen, serveert een tragikomisch verhaal met veel aandacht voor de kleine en grote kanten van de mens. Door de levendige dialogen is deze strip opmerkelijk goed te verteren, al blijft de boodschap duidelijk.

Van de tekeningen van Christian Durieux worden we altijd wat vrolijk. Zijn sobere, maar heldere tekenstijl en zijn uitgekiende composities passen perfect bij Gibrats scenario. We kunnen dan ook niet anders dan besluiten, eerlijke lui die we zijn: dit is een fijne en relevante strip.