Vijf jongeren slaan de handen in elkaar om de brandkast in een afgelegen huis te kraken. Maar wanneer de IT-wonderboy van het gezelschap met een mechanisch in plaats van een elektronisch slot te maken krijgt, moet ze een andere oplossing bedenken om de kluis te openen. De vijf besluiten te wachten tot het bejaarde koppel Boisseau terugkomt van hun bioscoopbezoek om de code van hen te ontfutselen. Ondertussen lopen de spanningen op, komen we te weten dat een gothic meisje met zelfdodingsgedachten worstelde en om die reden in de gaten moet gehouden worden, snuistert een van hen in geheime dossiers waardoor hij iets verontrustends ontdekt uit het verleden van de heer des huizes, en vindt een ander een pistool. Wat een ordinaire inbraak moest zijn, ontaardt in een gijzeldrama. En erger nog: in een afslachting!

Voor een auteursone-shot is het thema en de uitwerking wel heel luchtig opgevat. In één rechtlijnige rotvaart jakkert Yves H. de kantjes eraf om zo snel mogelijk naar zijn "game over" te racen. Je steekt ondertussen wel iets op over de personages en hun drijfveren, maar niet in die mate dat je wat om hen zou geven. In feite zijn de personagebeschijvingen in de extra pagina's van de hardcovereditie die bij Stripwinkel Alex verscheen, minder karig met best wel belangrijke info. In die portretten krijgen de personages wat meer achtergrond toebedeeld, daarom nog geen diepgang. Niettegenstaande dit euvel moeten we wel erkennen dat Een Nacht met Volle Maan leest als een bijdehante slasherfilm waar hordes jongeren op zouden afstormen. Voor de passende beeldtaal en de nodige schrikmomenten heeft Yves H. aan zijn pappie een voortreffelijke regisseur, cameraman en monteur. En zoals het bij een goeie Alfred Hitchock-film betaamt, zit er in deze film ook een 'koelkastmoment', een scène waar je je pas vragen bij stelt als je koude kip uit de koelkast haalt nadat je thuis bent gekomen van de film. Zullen we het verklappen? Het heeft te maken met het vertrouwelijke dossier van Boisseau en waarom dat niet gemakshalve ook in de brandkast ligt. Omdat dit enkel en alleen nodig was voor het verhaal, tiens!

Enfin, veel scènes spelen zich af in het duister. De arceringen van Hermann pakken hier beter uit dan in zijn laatste Jeremiah-album dat we ondermaats getekend vonden. Hij moest duidelijk weer wennen aan het tekenen in zwart-wit. In Een Nacht met Volle Maan staat hij er opnieuw. En in plaats van een groezelige inkleuring door zichzelf, deed hij deze keer een beroep op Sébastien Gérard, de inkleurder van El Niño, De Janitor, Jason Brice, Lady S., Prometheus en enkele albums van Bouncer. Hij kiest voor een warmer plattelandspalet waarvan de volle kleuren ook in de nachtelijke scènes nazinderen. Mooie samenwerking!