"Alle strips van Peter Pontiac in één prachtige bundel"... Behalve het ontbreken van Pontiacs meesterwerk Kraut is hier niets van gelogen. Werkelijk alle strips die de tekenaar tussen 1969 en 2011 maakte voor tientallen blaadjes, tijdschriften en uiteenlopende publicaties zijn gebundeld in dit fantastisch dikke Rhythm. De vormgeving is topwerk, daar heeft Pontiac in elk van zijn albums oog voor. Het is dan ook jammer dat zijn vette lettering dikwijls dichtloopt door de kleinere afdruk.

In het zevendelige The Pontiac Review trok hij al alle lades en kasten open voor thematische bundelingen van illustraties en strips. Een chronologische volgorde was het meest logisch. Ideaal om 's mans evolutie van nabij te volgen. Experimenteren deed hij vooral met technieken en vorm. Uit zijn eerste stripjes blijkt dat het ook nog zoeken was naar een stijl. Superrealistisch of karikaturaal, het botst tussen de twee. In het begin, in de undergroundperiode met Robert Crumb als stichtend voorbeeld, ging het er gortiger aan toe. Seks, drugs en rock-'n-roll, check, check, check! Drollen zien we vaak terug, drugsgebruik, blote geslachstdelen en hoe ermee om te gaan, pasten ook in dit durfaltijdperk.

Met de jaren won Pontiac aan maturiteit, maar we raakten een bepaalde lijn zoek. Pontiac proefde van alle mogelijkheden die publicaties of klanten hem aanreikten. Eerlijk gezegd leverde dat de helft van de keren te lang uitgesponnen verhalen op die niet weten te boeien. Een autobiografisch verhaal uit 1983-1986 dat voor het Franse stripblad L'Écho des Savanes was bedoeld, vonden we terecht afgekeurd. Meteen daarna volgde de briljante Gigi en Gaga-periode dat bij Casterman tot het album Requiem Fortissimo leidde. Gigi ziet er in haar slobbertrui en met haar heroïnelook best lekker uit, maar ook wel ongezond en meelijwekkend. In een postapocalyptische wereld daalt ze met haar partner Gigi dieper en dieper in de krochten van een verwoeste stad. Terwijl Gaga zich overgeeft aan een oneindig feestgedruis komt Gigi in een paradijselijke oase terecht. Maar de slachtoffers van de doomgeneratie zijn al op voorhand verloren.

In zowat alles strips daarna is het zoeken naar een plot die boeit, een intrige die de moeite waard is of een element waardoor je niet plots begint door te bladeren naar een volgend verhaal. Het voorheen onuitgegeven verhaal Lost in the Lowlands is niet meer dan een weergave van Pontiacs belevenissen op het festival waar muziek, kunst en cultuur hand in hand gaan. Een dagboekstripje. Er zit vast meer in, maar het nodigde ons niet uit om het eruit te halen. Eén pagina met acht tekstloze plaatjes is ons tussenin wel bijgebleven, tot de dag van vandaag want we deden er bijna twee weken over om het album in verschillende tussenpozen te kunnen lezen. Het betreft een "educatief toneelspel" waarin je in acht situaties een jong meisje gepest ziet worden. Verschrikkelijk. Een dergelijke impact misten we veelal bij de overige strips. We voelden niets mee bij Pontiacs strips, behalve een aanhoudende bewondering voor zijn grafische kunsten. Dat wel.