Zal Vinkenbrood uitgroeien tot een stripklassieker zoals Parijs-Roubaix hoog genoteerd staat als klassieker bij wielerliefhebbers? We vrezen van niet. Volgens ons nam Christian Lax te veel hooi op zijn vork. In dit slot van het tweeluik vestigt hij de aandacht op een onderlinge vete tussen een veteraan uit het Franse leger, de directeur van het tehuis waar Reine, de dochter van De Teenloze Adelaar woonde, en de in zijn ogen subversieve Camille, haar adoptiefvader. Er is de deelname van Elie Ternois aan de befaamde koers. Er is nog een hoofdstukje over de omstandigheden in de mijnbouw waarbij er een mijn onder water komt te staan. En ook voor een ouder geworden Reine, die zich onder de hoede van Camille op school weet te ontplooien, heeft hij heel wat in petto. Om zich enerzijds te bewijzen op de journalistenschool in Lille en anderzijds te kunnen vatten waar haar vader zo door werd begeesterd, besluit ze deel te nemen aan Parijs-Roubaix, vermomd als jongen met belachelijke plaksnor. De Teenloze Adelaar is bij haar, zijn tas hangt aan haar fiets. Maar het mondt uit in een vernederende ervaring.

Lax is op zijn best op de fiets. Dan hebben we het niet over zijn eigen prestaties als wielertoerist, maar over de scènes waarin hij zijn personages laat beuken, zwoegen, zweten en stompen. Visueel levert dat prachtplaatjes op, helaas dikwijls ontsierd door teksten die er in veelvoud op zijn gemonteerd en niet altijd even leesbaar zijn. Inhoudelijk lezen die teksten afwisselend als zuivere wielerverslaggeving, als uiting van de gevoelens die de personages ondergaan of gewoon als extra duiding.

Hoewel Vinkenbrood bestaat uit een opeenstapeling van intriges, blijven ze wel allemaal in het gelid. Ze stevenen allemaal richting finish. Wie daar de bloemenkrans krijgt, is niet iets dat we hier zomaar verklappen. Niettemin vonden we dat Lax het precies moeilijk had om er een punt achter te zetten of om afscheid te nemen van zijn personages. Die finale afhaspeling kon beter.