Met z'n oude makker Zoran Janjetov, voor wie Alejandro Jodorowsky De Technovaders en de prequelcyclus van De Incal schreef, trekt de Chileen opnieuw de ruimte in met Ogregod. Deel 1 zet al meteen een vast thema van Jodo neer: familie. De verhaalsamenvatting klinkt anders ook wel als de recentste Aldebaran-cyclus van Léo.

Aan boord van een ruimteschip bevinden zich acht erfgenamen van de machtigste families van de Melkweg. Ze worden op hun reis door het heelal begeleid door een instructierobot en een vierbenige slaaf met blauwe huidskleur. Hooglijk verwaand, eigen aan hun aristocratische statuut, behandelen ze de slaaf als stinkend vuilnis. Ook onderling zijn de passagiers niet de beste vrienden en vriendinnen. Wanneer het schip door een groeiende meteoriet wordt getroffen en op een onbekende planeet neerstort, groeit het besef dat ze op elkaar zijn aangewezen om te kunnen overleven. Wat ze niet weten is dat de Smurfenkleurige slaaf door zijn wijze vader is opgedragen hen te bestuderen. Gewapend met die kennis kan zijn volk dan de overhand nemen op hun meesters. Maar op het thuisfront is ondertussen al een verwoestende oorlog losgebroken met het enige sterrenstelsel dat nog niet is veroverd door generalissimo Hizatte, de dictator van Rosebund Galaxy die op de militaire planeet Okkar heerst. Hij is duidelijk een geval van compensatiedrang voor zijn kleine gestalte.

Ogregod is een lichtgewicht tussen de vele reeksen die Jodorowsky al schreef. Maar zo'n lichtgewicht van Jodo's hand laat wel nog een verpletterende indruk op tal van andere sf-reeksen. Fantasie ten top met splijtende zeeën, energievampiers (snel wentelende kometen) en een gecomprimeerd hondje. En er zit ook een goeie scheut humor in. Janjetov daarentegen valt wat tegen. De gezichten van zijn viervoeters zijn te nadrukkeljk nagetekend van foto's en het ziet er allemaal wat minder doorwerkt uit dan De Technovaders, typisch een voorbeeld van een sf-epos dat we wèl als een zwaargewicht beschouwen.