Hoofdredacteurs. Soms vervloek je ze. Acht jaar lang hebben we gesmeekt, gelobbyd, ja zelfs gedreigd om de opvolger van het beklijvende Een Deken van Sneeuw te mogen bespreken. Net zoals tienduizenden andere liefhebbers waren we zwaar gepakt door deze bijna 600 pagina's tellende autobiografische strip die dweepte met tedere nostalgie, onschuldige kalverliefde en wankel geloof. En nu is er eindelijk Habibi, een turf van 670 bladzijden. Eén week kregen we van onze chef. Eén. De smeerlap.

Habibi laat zich niet lezen in een week. Het hardboiled liefdesverhaal van het kindmeisje Dodola en de jonge Zem, Cham of Habibi — hoe je het kleine negerslaafje ook wil noemen — is natuurlijk meeslepend en pakkend. Los van de wereld groeien ze op in een gestrande boot ergens in een uitgedroogde woestijnbedding. Hij vindt water. Zij vindt voedsel. Hij leeft in de wolken. Zij verkoopt haar lichaam. Hij wordt eunuch. Zij komt in een harem terecht. Uiteindelijk kunnen ze niet zonder elkaar. Een vrouw met ballen houdt van een man zonder.

Maar Habibi is meer dan een verhaal. Habibi drukt ons met de neus op Grote Thema's. Religieus fundamentalisme, milieuvervuiling en ook zoiets als banale droogte. Uiteraard is er de woestijn waarin alles zich afspeelt. Maar je vindt er ook spirituele droogte, net als emotionele en seksuele droogte.

Habibi is meer dan een beladen strip. Habibi is een liefdesverklaring aan het poëtische van de Koran. De met christelijke dogma's murw geslagen Craig Thompson heeft zich na 9/11 verdiept in de islam, en werd verrast door de zachtere aanpak van dit geloof in vergelijking met het christendom. Subtiel vergelijkt en analyseert hij en laat ons keuzes maken. Onderweg overtuigt hij ons steeds meer van het esthetisch en mathematisch mooie van de islam. Het schrift, het repetitieve van de tapijten, de originele soera's. Alles krijgt zijn plaats en aandacht, en verdient iedereens respect. Net die open insteek maakt Habibi een ongelooflijk rijk boek dat zich maar mondjesmaat laat savoueren.

Maar maakt dit van Habibi ook een goede strip? Tja, de harde, ons vooruitdrijvende liefdesdramatiek botst voortdurend met de traag meanderende islampassages. En al te vaak worden we als dwaze puppies met onze neus geduwd in de Grote Thema's. Ook de tekenstijl sluit hierin geen compromis. Van jachtig tot verslavend herhalende patronen, Thompson vraagt het uiterste en biedt ons gelukkig ook het uiterste. Ettelijke pagina's zouden zo verkozen kunnen worden tot beste strippagina van het jaar. De Amerikaan ademt grafiek uit. En toch...

Ondanks dit onevenwicht laat Habibi ons niet los. Beste hoofdredacteur, laat ons deze strip alsjeblieft nog eens herlezen, en dan nog eens. Binnen een maand zullen we misschien wel weten of dit te hoog gesprongen is of een waar meesterwerk. Deal?