De omstandigheden nopen Ella Mahé om alsnog samen te werken met Thomas Reilly om meer te weten te komen over de mysterieuze prinses met de verschillend gekleurde ogen. Ook Ella is behept met zo'n kleurverschil. De tocht leidt naar 'de hel', een ruimte in het Sint-Katharinaklooster waar oude manuscripten worden bewaard die "het zielenheil van de gelovigen in gevaar brengen". Dieven zijn er met een boek aan de haal die Ella en Thomas kwamen raadplegen. Maar een oude pater herinnert zich de inhoud en hij vertelt. Vanaf dan neemt tekenaar Brice Goepfert het van Jean-François Charles over om de geschiedenis in te duiken, naar de middeleeuwen.

In 1189 overleeft een kruisvaarder tenauwernood een schipbreuk en moet nu zijn mannetje staan tegen de Saracenen. Hij velt er zodanig veel dat hij door zijn moed niet wordt gedood, maar wel als een slaaf wordt meegenomen. In een dorp redt hij het leven van een ziek kind en begint het vertrouwen te winnen van de moslims. Met een belangrijk figuur bouwt hij ook een vreindschap op. Wanneer de kruisvaarders oprukken naar het dorp met de bedoeling het plat te branden, het te plunderen en er de vrouwen te verkrachten, bevindt hij zich tussen twee vuren. In welke mate dit te maken heeft met de prinses met de twee verschillend gekleurde ogen, zal je zelf moeten ontdekken. Feit is dat we nog één deel zijn verwijderd van de ontknoping.

In dat vierde en laatste album neemt Christophe Simon de oud-Egyptische periode voor zijn rekening. Zijn detaillistische, aan Jacques Martin-schatplichtige tekenstijl in contrast met de lossere, rechtstreeks geschilderde stijl van Jean-François Charles kan vuurwerk opleveren. Maar eigenlijk is uit de drie albums al gebleken dat het grote verschil in tekenstijl een wig drijft tussen de tegenwoordige tijd door Charles en het verleden door de gasttekenaar. Het vloekt, maar het werkt wel. Net zoals het meisje met de intrigerende ogen op de cover van elk album je aandacht blijft vasthouden.