Wie nog geen fan is van André Juillard zou het stilaan worden want op alle winkelschappen zal wel minstens één recente uitgave van de Fransman je nieuwsgierigheid proberen te wekken. In korte tijd verschenen zowel nieuwe strips van hem (Mezek) als bundelingen van ouder werk (Lena en nu Het Dagboek / Na de Regen).

Juillard mag dan wel hebben samengewerkt of nog steeds samenwerken met befaamde scenaristen als Jacques Martin, Patrick Cothias, Pierre Christin, Didier Convard en Yves Sente, in de jaren 1990 toonde hij aan dat hij zelf ook in staat is een boeiend verhaal te vertellen. En dat deed hij met verve. Het Dagboek was er medeverantwoordelijk voor dat hij de grote prijs van de stad Angoulême kreeg terwijl het al de prijs voor het beste album kreeg bij zijn verschijning in 1994. Het voorheen onvertaalde Na de Regen kwam drie jaar later uit.

Het Dagboek brengt een driehoeksverhouding in stelling. Wanneer Louise naakt uit de badkamer komt, merkt ze op dat een tram voor haar venster is gestopt. Gordijnen heeft ze niet. Een wijle later klopt een man aan die zich als hoofdrpijs aan haar opdringt. Hij zag haar naakt en is nu helemaal weg van 'r. Aanvankelijk houdt Louise de boot af, maar uiteindelijk spreekt ze toch af met verleider Armand. Na verloop van tijd komt een andere man ertussen. De driehoeksverhouding die zich ontspint, loopt uit op doodslag. In drie hoofdstukken komen we het hele verhaal te weten. Elk hoofdstuk wordt verteld vanuit het standpunt van een van de drie hoofdpersonages. Zo ontzettend origineel is de Misschien / Nooit / Ooit-trilogie van Kristof Spaey en Marc Legendre dus ook weer niet. Na de Regen herneemt de personages Louise en Victor voor de aanleiding van het verhaal. Victor is fotograaf. Op een expo merkt een man een foto op waarop hij een ouwe vriend herkent en een vrouw op wie ze allebei een oogje hadden. Aan de hand van de foto achterhaalt hij waar ze zijn gebleven. In plaats van het intimistische portret dat Het Dagboek is, mondt Na de Regen uit in een misdaadthriller die Jacques Tardi had kunnen schrijven.

André Juillard heeft een herkenbare tekenstijl die nauwelijks is geëvolueerd. Leg al zijn albums naast elkaar en je merkt een constante beheersing van een aantrekelijke penseellijn op met een aquarelinkleuring die rust en warmte uitstraalt. Zo standvastig aan je eigen verworvenheden klitten, werkt alleen als het al vanaf het begin perfect was. En dat was het.

Achteraan deze bundel staat nog een extra katern met een reeks potlood- en houtskoolstudies. De dossiertekst van Thierry Bellefroid mag je gerust overslaan. Het is elitair Frans geleuter.